SURFIN & LOADING

SURFIN (...USA en andere gebieden)
Quirijn heeft de laatste twee jaar het golfsurfen ontdekt. 

In bijgaande video zie je wat surfmomenten, vanaf de eerste surfles (op het strand van het eilandje Culabrita bij Puerto Rico) tot aan een van de laatste surfspots die we bezochten; The Baths op Virgin Gorda, British Virgin Islands. 

Lukt het kijken zo niet, of wil je het filmpje op GROOT FORMAAT zien, dan kun je nog deze link proberen. https://youtu.be/TOkxY0JEH98

LOADING (...USVI)
Ondertussen is onze Antares op weg naar Europa. Op zaterdag 13 mei werd zij in Charlotte Amelie op de US Virgin Islands geladen op een cargo schip van Spliethoff.

De dagen voorafgaand aan het transport brachten we gezellig door met de bemanningen van de Blue Dream (zelfgebouwde Waarschip 900+, zooo mooi!), de Freya en de Blabber. Het transport werd een paar keer uitgesteld en dus... maar weer een sundowner borrel op het strand. We kunnen er maar geen genoeg van krijgen.

Pal voor ons vertrek kwam de 'Antares II' de baai binnenvaren. Mooi op tijd, konden we zo overstappen op onze nieuwe boot...!

Indrukwekkend, om je boot zo pal tegen zo'n hoog schip te parkeren. Direct dalen er wat mannen af om alle lijnen te plaatsen om Antares te tillen.

En daar gaat-ie dan. Het eerste stuk stijgen wij gezellig mee omhoog en zodra Antares op dekniveau van het cargo schip is, kunnen we afstappen.

Nu we er toch zijn... mogen we misschien een kijkje nemen in de stuurhut? Dat mag en we krijgen een mooie rondleiding door het schip.

Nog een foto vanaf de brug van de Schippersgracht, een cargo schip van Spliethof. Er staan 25 jachtjes aan boord, waaronder onze Antares. Heerlijk om niet zelf zo'n dertig dagen op de oceaan te hoeven hobbelen terug naar Europa.

De rondleiding aan boord duurt even, dus het is al donker als we Schippersgracht verlaten. Bye, bye Schippersgracht, Bye bye Antares, tot laterrrrr!

het Grote Antares Afscheidsfeest

In ons laatste blogbericht kondigden wij ons vertrek uit de Carieb aan. Nou, dat bericht is niet onopgemerkt gebleven hier. In de laatste haven die we aandoen in de Carieb (Charlotte Amelie, Sint Thomas, US Virgin Islands) pakte de bevolking enorm uit om ons naderende vertrek luister bij te zetten.

SCHARRELEN OP HET VOORZEIL
En eigenlijk deed niet alleen de lokale bevolking haar best, ook de elementen besteden uitgebreid aandacht aan ons vertrek. Zo trakteerden zij ons op een mooie lopende wind en zon tijdens onze laatste zeiltocht en regent het nu al dagenlang, waardoor we alvast weer lekker aan het Nederlandse weer kunnen wennen. Chapeau voor de weergoden!

Onze (voorlopig?) laatste zeiltocht aan deze kant van de plas voer op alleen het voorzeil van de noordkant van Tortola (Trellis Bay) naar de zuidkant van Tortola (Sopers Hole), waar we binnen een half uur uitklaarden uit de British Virgin Islands en onze tocht vervolgden naar de US Virgin Islands. Met nog steeds rond de achttien knopen wind in de rug rolden we in Sopers Hole het voorzeil weer uit en vervolgden onze route langs ontelbaar veel baaitjes, rotspartijen en eilandjes. 

Dit is het zeilen dat ik zo liefheb; scharrelen tussen oneindig veel eilandjes door. Het ene moment scheur je met acht knopen door het water als de wind flink toeneemt door het venturi effect tussen twee eilanden, het volgende moment dobber je met een halve knoop in de windschaduw van een heuvel, turend naar rimpeltjes op het vlakke water die wat meer wind verraden. Een kat en muis spelletje met de wind, de golven en de stroming die in de nauwe doorgangen tussen de eilandjes hard in tegengestelde richting stroomt.

SYMPATIEK GEBAAR

Vlaggetjes sieren de straten van Charlotte Amelie.

Op donderdag 27 april zeilen we de laatste mijlen naar Charlotte Amelie en klaren in bij Customs and Immigration. Dat gaat zoals je van een Amerikaanse staat mag verwachten, inclusief een gezichtsfoto en vingerafdrukken van alle tien vingers. Op de terugweg naar onze dinghy vallen ons de vele vlaggetjes boven de weg op. Het ziet er feestelijk uit. In de buurt van onze dinghy staan tijdelijke eethuisjes op een pleintje. Iets verderop zien we oude kermisattracties en nog wat verder naar achteren een podium zo groot, dat het op Koningsdag op het Museumplein in Amsterdam niet zou misstaan. 

Het is Carnaval op Sint Thomas en alle activiteiten spelen zich af rondom onze boot. Zo lijkt het alsof alle festiviteiten speciaal voor ons worden gehouden. Of... Nou ja, 'lijkt'? Ik ben ervan overtuigd dat de bevolking van Sint Thomas na het lezen van onze blogbericht ervoor gekozen heeft om de festiviteiten dit jaar speciaal te laten samenvallen met ons vertrek. Hoe sympathiek is dat?!

MUZIKALE REIS
Lijkt jou dat, beste lezer, ongeloofwaardig? Nou, neem dan dit. Terwijl we die avond in de kuip van Antares zitten, dreunt vanaf het podium het ene na het andere nummer voorbij dat herinneringen oproept aan onze reis. 'Jab on Sesame street' (Synnah) - kennen we van Grenada in 2015-. Dan volgt 'Phenomenal' (Benjai) - check, dat was Trinidad 2015. We horen 'Wotless' (Kes The Band), 'Cloud 9' (Lyrikal) en 'Like a Boss' (van, wie kent hem niet, Machel Montano). En zo gaat het de hele avond door. Onze hele zeilreis komt in muzikale vorm voorbij. Ik hoor zelfs heel toepasselijk 'Als je gaat' (Kenny B - Suriname 2015), maar volgens Hedda komt dat door een glaasje wijn te veel. Hoe dan ook, we beleven onze zeilreis nog eens op muzikale wijze.

KINDEREN EN VOLWASSENEN
De volgende dag nog zoiets. We zijn op Antares met twee volwassen en een kind. Als we het programma van Carnaval opzoeken zien we dat vrijdag een Kinderoptocht is en zaterdag een optocht met en voor volwassenen. Dat kan toch geen toeval zijn? Dat is speciaal voor ons zo geregeld! 

Op weg naar het carnaval. St Thomas was vroeger Deens en dat is nog terug te zien in de bouwstijl van sommige oude panden. Een mix van Caribisch en Scandinavisch.

De vrijdag optocht bestaat voornamelijk uit dansmariekes in (te) strakke pakjes met (af te lezen aan het aantal dat op de grond beland) onhanteerbare gooistokjes. De begeleiding wordt verzorgd door steelbands die ook volledig uit kinderen bestaat. Quirijn kijkt zijn ogen uit.

kleurrijk...

Op zaterdag bezoeken we de volwassenen optocht die volgens de boekjes de langste optocht is van... Uhm ja, dat weten we niet precies. De omschrijving is heel vaag. Maar lang duurt het wel. Ruim zeven uur duurt deze optocht. Nu heeft dat volgens ons ook (of vooral) te maken met de relaxte organisatie. 


Eigenlijk komt het er op neer dat je als deelnemer gewoon maar doet waar je zin in hebt. 

feestelijk...

Niks vaste danspasjes, iedereen in stramien en op de juiste maat zoals bij de fanfare in Nederland, gewoon dwars door elkaar heen. Maar misschien komt dat ook wel omdat iedereen nog aan het oefenen was toen vorige week bekend werd dat het carnaval maanden eerder gehouden zou worden - in verband met het afscheid van Antares. Dat zou natuurlijk kunnen.

... maar ook bedrukte gezichten. Het nieuws dat Antares de Carieb verlaat
is voor velen moeilijk te bevatten.

Naast grote dansgroepen met vrolijk geklede dames en een enkele heer rijden er diverse cabrio's voorbij met daarin een grote veelheid aan Prinsen en Prinsessen. 

Ze hebben hier niet alleen prins carnaval, maar ook prins de jongste, de oudste, de dikste, de dunste, de kleinste, de grootste, de niet-de-kleinste-maar-ook-niet-de-grootste en zo nog heel wat. Maar ook -zie je wel dat het speciaal voor ons plaatsvindt- Prinsen en Prinsessen van andere landen die wij bezochten tijdens onze reis, zoals Prins Dominicaanse Republiek, Prinses Sint Vincent en noem maar op.

Soms zit er wel twintig minuten tussen opeenvolgende groepen en sommige deelnemers zijn hun eigen groep kennelijk ergens kwijtgeraakt. 

Mister Dominicaanse Republiek

Maar daar maalt niemand om. Je danst gewoon rustig met een andere groep mee of, als je wat meer aandacht wilt, in je eentje in de luwte ergens tussen twee groepen in. En als je rol als deelnemer je heel goed bevalt, loop je gewoon steeds een paar kilometer tegen de carnaval stroom in terug over het parcours en danst het zelfde traject nog een (paar) keer.

KOPZORGEN?

Maar misschien kijken we wel naar een voor Caribische begrippen erg gestructureerd gebeuren en ging het er vroeger nog rommeliger aan toe. Toen raakte iedereen zijn groep kwijt en werd het een grote bende, zeker voor de jury die een prijs moet uitreiken voor de beste performance. Dat moet de organisatoren van iedere dansgroep in het verleden vast grote kopzorgen hebben gegeven, bedenk ik mij als we weer eens op een volgende dansgroep wachten. Maar daar hebben ze het volgende op gevonden denk ik; gratis drank. Iedere passerende dansgroep kent namelijk een vast patroon. 

Voorop rijdt een vrachtwagen met oplegger, waar soms een steelpan band op staat, maar meestal een lokale DJ met grote dreunende geluidsboxen. 

De muziekkar met een horde danser(essen) er achter...

Daar achter volgen de swingende groepsleden (althans, dat deel dat nog bij de eigen groep is). 

... daarna volgt de drankwagen ...

Dan volgt de oplossing voor het eerder gestelde probleem; een auto met aanhanger waarop zes, zeven personen continu bekers alcoholische drank inschenken. Die gaan in een non-stop tempo naar de dansers. Dat leidt, zo kun je je vast wel voorstellen bij een zeven uur durende parade, weer tot een volgend probleem: laveloze dansers. 

Maar ook daar is een oplossing voor gevonden; achter iedere groep rijdt een bezemwagen. Daarop zien we vrolijk uitgedoste groepsleden geveld door de drank. Over elkaar heen hangend, half slapend, wiebelend, glazig voor zich uit starend. Een enkeling met een spuugbakje in de hand. En zo word je dan kilometers lang vervoerd langs duizenden toeschouwers.

... en tot slot de bezemwagen, in dit geval een pickup met vier dronken danseresjes in de laadbak en nog drie op de toiletkar.

KNALLEN
Je kunt het die danseressen natuurlijk niet kwalijk nemen. De gedachte dat de Antares en haar bemanning de Carieb gaan verlaten is simpelweg te ondraaglijk voor velen. Maar het is wel jammer voor deze lokale schoonheden dat ze door de drank niet meer in staat waren om gisterenavond het sluitstuk van het Grote Antares Afscheidsfeest (GAA) mee te maken. Het vuurwerk.

Quirijn is er voor opgebleven. Het vuurwerk zou starten om 21 uur maar zoals gebruikelijk in de Carieb geeft zo'n aanduiding slechts aan voor welke tijd het gebeuren in ieder geval niet start, zonder een enkele indicatie van hoe laat het dan wel begint. Ik denk dat de organisatie hier in St Thomas stiekem camera's aan boord van Antares heeft geplaatst. Want werkelijk direct nadat Hedda de woorden 'als het vuurwerk niet zo begint moet je toch maar naar bed Quirijn' heeft uitgesproken klinkt de eerste knal. 

Antares ligt, zoals dat hoort bij een afscheid, exact in het middelpunt tussen de volgestroomde boulevard en het schip waar het vuurwerk wordt afgestoken. 'Zooo heee' en 'wowwww moet je die nou eens zien' is de brede reeks aan commentaren die Quirijn geeft, ongetwijfeld vandaag in alle dagbladen van de Virgin Island in vet gedrukte letters op de cover terug te lezen. En ook wij genieten van het vuurwerk en krijgen haast tranen in onze ogen; dit voelt echt als een geweldig afscheid van de Carieb.



WE KIJKEN ER NAAR UIT !
Vanaf deze plek willen wij dan ook iedereen die bij de organisatie en uitvoering van het Grote Antares Afscheidsfeest betrokken was van harte bedanken voor alles! En tegen iedereen in Nederland zeggen we alvast: we kunnen niet wachten tot het grootse onthaal dat jullie straks voor ons in petto hebben. By the way, onze gedachte was om eind juni in Zaandam aan te komen maar, zoals dat gaat met zeiltochten, dat zou wel eens een maand (of twee) later kunnen worden*. 

Mooie bijkomstigheid, dat geeft de Koninklijke Luchtmacht de gelegenheid om de straaljager welkomst formaties nog eens goed te oefenen en het geeft jullie extra tijd om de tribunes langs het Noordzeekanaal af te timmeren. 

We vernamen ook dat juli / augustus beter schikt voor Koning Willem-Alexander en Koningin Maxima en de Groene Draek en daar willen wij, bescheiden als we zijn, best ons vaarschema wat op aanpassen.

*)  ons wensenlijstje voor plekken die we in Europa nog willen bezoeken voor onze thuiskomst begint wat lang te worden.