ANKEREN OP DE LANDINGSBAAN

Liggen we op de Bahama’s, waar internet schaars is. Klappen we op de eerste ankerplek onze laptop open en wat hebben we daar? Een open internetlijn - notabene te ontvangen vanaf de boot! Tja, dat vraagt om een extra weblogbericht.

Een laatste blik op Miami

aterdagochtend 26 november om half zes in de ochtend is het moment daar. Met het ophalen van ons anker verbreken we contact met Amerikaanse bodem. Voor de laatste keer. Definitief. Een half jaar aan ervaringen, beelden en belevingen schiet door mijn gedachten. Jaren keken wij er naar uit ooit eens met onze boot in Amerika te zeilen. Langs de historische oostkust, waar in de 16e eeuw 'de nieuwe wereld' begon. Door South- en North Carolina. Naar Washington. New York. 

Vanaf de voorpunt kijk ik nog een keer naar het land - ik denk dat ik verwacht dat de kade vol staat met roepende en zwaaiende mensen, uitgedost met spandoeken, vlaggetjes en toeters. Ik zie niemand. Misschien is het nog te vroeg? Of zou iedereen verderop staan, langs het drie mijl lange Government Channel? Ja, natuurlijk, dat is het! Government Channel is het hoofdkanaal van Miami naar zee. Langs de kant zijn parkeerplaatsen en een boulevard. De ultieme plek om de vertrekkende Antares een waardig, koninklijke afscheid te geven.

Aan het begin van Government Channel ligt een politieboot met zwaailichten. Zie je wel! Die moet ruimte maken voor Antares. Zo, dat te opdringerige fans niet te dichtbij kunnen komen. Ik zie een, twee, drie... nee vijf cruiseschepen aan de wal liggen. Zouden er speciale 'Goodby Antares' arrangemenen zijn verkocht? 'Zwaai-de-Antares-uit-vanaf-je-eigen-balkon-op-een-cruiseschip,onder-het-genot-van-een-champagne-ontbijt’. Duizend dollar p.p. Dat moet het zijn. Wisten wij helemaal niets van trouwens. Wat een leuke verassing!

VIA DE ACHTERDEUR

Via de achterdeur, maar met een mooie opkomende zon

Maar dan blijkt dat het Government Channel niet gebruikt mag worden wanneer er een cruiseschip afgemeerd ligt. Veiligheidsvoorschrift. Je zou immers zo je bootje kunnen volstoppen met explosieven en een cruiseschip rammen. 

En vandaag ligt er niet 1 cruiseschip... er liggen vijf cruiseschepen. VIJF!!! Dat geeft te denken... Alsof Amerika geen enkel risico wilde lopen op een triomf uittocht van Antares. Amerika? Trump! 

Net als we de zee op willen, komt cruiseschip nr 6 binnen

Een knipoog van de zon, weerspiegelt in een Miami toren.

Want wij mogen dan wel een stempel in ons paspoort hebben gekregen, zodat we 6 maanden mogen blijven, dat was onder de democraten dus is sowieso fout. Alles wat onder Obama plaatsvond, moet teruggedraaid. En bovendien verloopt het visum van die Antaresjes over twee weken, dus als je die laatste twee weken even buiten beschouwing laat, zijn ze hartstikke illegaal. Er uit met die mensen! Zonder pardon. En dus wijst de politieboot ons resoluut de achterdeur. We moeten verderop onder een brug door (ja, hoog genoeg) en dan, om de hoek, via een achteraf kanaaltje langs containerterminals naar zee. En zo verlaten we Amerika via de achterdeur. Via het loosgaatje. 

De zon doet nog zijn best om een feestelijk tintje aan ons vertrek te geven en wurmt zich met een knipoog door de donkere wolken heen. Maar hij is dan ook de enige. De wind moet er niets van weten en keert ons met een ‘bekijk het maar’ de rug toe. 

JA JA, WE ZIJN AL WEG...

Een containerschip vol ...Chinese... producten nadert Miami

Onze Yanmar sleept ons de hele ochtend bij de Miamiaanse kust vandaan. Tot op dertig mijl van Miami zijn de hoge torens van de stad zichtbaar, alsof zij zich uitrekken om er zeker van te zijn dat de Antares toch niet stiekem ergens de steven wendt en terugkeert naar de kust. Is het toevallig dat juist Trump zo veel hoge vastgoed torens in Amerika neerzette? Nou, wees niet bang hoor. Wij gaan echt wel hoor, echt wel... Rustig maar, rustig maar... we zijn al weg...


Als de Amerikanen er echt zeker van zijn dat wij niet meer terugkeren, zetten ze de wind aan*. We rollen het voorzeil uit en zeilen half wind naar het oosten. De wind is vlagerig met buien en zo varieert onze snelheid tussen drie en zeven knopen. Meer drie dan zeven en dat is prima want we mogen niet te vroeg aankomen bij Bimini, want de toegang is ondiep.

*) Ja echt, dat kunnen Amerikanen. Die kunnen het weer beïnvloeden. Althans, dat hoorden we vorig jaar een Amerikaanse cruiser beweren op de marifoon. Hij was er volledig overtuigd en noemde voorbeelden van stormen die door de Amerikaanse overheid waren veroorzaakt. En dan had hij het niet over politieke, maar over natuurlijke stormen. Die dan volgens hem dus juist niet natuurlijk waren, maar... nou ja, je snapt het.

WARM ONTHAAL?

Hoe welkom zouden we zijn in de Bahama's? Anderhalf uur voor hoogwater bereiken we de toegang. De diepte loopt snel terug van honderden meters naar 10, 9, 8... 4.5, 4.2... we zetten de motor in vrijloop om onze snelheid terug te brengen. 3.1, 2.9, 2.5, 2.3... we zetten de motor vol in zijn achteruit. 2.2, 2.1. 

We hebben nog maar tien centimeter onder de kiel en zijn nog lang niet door de nauwe ingang. Kunnen we Bimini helemaal niet in? Heeft Trump misschien zijn collega op de Bahama's gewaarschuwd voor de komst van die Antares? Dat er hier afgelopen nacht een paar baggerschepen tonnen zand in de haveningang hebben gekieperd? Om ons de toegang te beletten? 

De volgende aanloop is Nassau en dat is 125 mijl verderop. Vanavond gaat het te hard waaien en morgen nog harder. Pal tegen. Dat halen we nooit. Ai..ai..ai.. Bij de tweede poging volgen we niet het midden van de vaargeul, maar varen vlak langs de rode boeien. We houden ons hart vast en veertig centimeter water onder de kiel. Spannend is het wel.

We zien geen hand meer voor ogen. Dikke regen en wind.

Terwijl we verder varen kleurt de hemel zwart. Met de zon op de achtergrond geeft het een prachtig beeld, maar het voorspelt weinig goeds. Even later breekt de hemel open en duwt een dikke wind ons richting het rif. Welkom in de Bahama's!

KRAPPE ANKERPLAATS

We blijken de ankerplek te moeten delen met watervliegtuigjes. Met drie halve boeitjes is een parcours afgebakend waar het watervliegtuig kan landen. Er blijft erg weinig ankerruimte over. Op zich niet erg, maar er liggen ons net te veel boten en de ankergrond is niet best. Een canadees moet zes pogingen doen voordat het anker -min of meer- houdt. Even later drijft een tweede Canadees richting het rif. 

Wij liggen zo dicht bij een derde Canadees, dat we laat in de avond ankerop gaan en opnieuw ankeren. En -fuck it maar- we droppen ons anker gewoon midden op de landingsbaan voor de watervliegtuigen. 's Nachts wordt er toch niet gevlogen. Morgen zien we wel weer. Het is evenwel een nacht zonder veel slaap, regelmatig checken we of we nog goed liggen. De derde Canadees verplaatst midden in de nacht ook zijn anker een stukje en Canadees 1 en 2 liggen zo dicht bij elkaar, dat we ze 's nachts met elkaar horen keuvelen aan dek.

Het wordt steeds drukker op de ankerplaats.

De piloot groet ons hartelijk.

De volgende ochtend blijkt het allemaal prima te gaan. Vinden wij. Maar de havenmeester van de naastgelegen marina staat druk te schreeuwen naar ons en naar Canadees 1 en 2. Geen wonder, zijn marina is vrijwel leeg en de ankerplaats vol. Die wordt later nog voller, als de invasie van canadezen pas echt losbarst. 

In de middag liggen er twaalf zeilboten voor anker op een plek waar volgens ons plaats is voor maximaal drie boten...! Het wordt ons langzaamaan ook te gortig met de drukte hier. We kunnen zo de koffiekopjes doorgeven aan Canadees 8 in de kuip naast ons. En als morgen, volgens verwachting, de wind naar het zuiden draait liggen we met Antares midden op de landingsbaan. 

ELECTRA KABELTJE

Quirijn maakt het watervliegtuig na

Er is nu nog een piepklein gaatje iets verder naar achteren. Als er nog een Canadees komt, is dat vergeven. Dus... ankerop. Terwijl we het anker ophalen, blijkt waarom we vannacht -ondanks de slechte ankergrond- zo goed lagen. Het anker komt maar moeizaam omhoog en dan zie ik dat er een armdikke elektriciteitskabel aan hangt. Oei. 

We laten het anker weer zakken en varen vooruit om het vrij te varen. Maar dat lukt niet. 'Vroeger' hadden we altijd een neuringlijn aan het anker zitten*, maar dat hebben we in de Carieb wel afgeleerd. Er zijn namelijk zeilers (Fransen, op de een of andere manier altijd Fransen) die denken dat jouw neuringlijn een mooringbal is en gewoon hun boot vast leggen aan jouw anker (!!). Of ze varen er overheen waardoor de lijn in hun schroef vast komt te zitten met alle problemen van dien (meerdere keren zien gebeuren, gelukkig niet bij ons).

*) een lijn met een boeitje eraan dat dan op de wateroppervlakte dreef. Als het anker dan ergens vastzit, kun je daarmee proberen het vrij te krijgen omdat je dan juist aan de achterkant van het anker trekt, tegen de normale trekrichting in. 

Wat nu? Het water is ruim vijf meter diep, dus ik kan niet even naar beneden snorkelen. Voorzichtig trekken we het anker zo ver mogelijk omhoog met de ankerlier. Tik, tik, tik. Wat als de kabel breekt, gaat er door mijn hoofd. Zit dan het hele eiland zonder stroom? En worden wij aangeklaagd? En natuurlijk direct het land uitgeflikkerd... Hoeveel spanning zou er op de kabel staan? Overleef ik de stroomstoot? Tik, tik, tik. Gelukkig ligt de kabel vrij los op de bodem en kunnen we hem zo ver naar boven tillen dat ik, als ik ver over de railing heen hang - met mijn voeten los van het dek- de pikhaak achter de beugel van ons Rocna anker kan haken. Hedda viert nu snel de ankerketting waardoor het anker ondersteboven hangt aan de pikhaak. De 33 kilo trekken mij bijna overboord, maar de electrakabel valt van het anker af naar beneden. Pfoeh!

ANKEREN OP LAND

Twee bimini's op een foto.

We doen drie pogingen om in het kleine gaatje tussen Canadees 11 en 12 een plekje voor ons te vinden, maar zonder succes. Het anker houdt niet omdat we net op een vlakke stenen bodem liggen en bij een volgende poging schuiven we weer te dicht op Canadees 11 naar onze zin. Maar wat nu? Vertwijfeld varen we even rond en varen dan om het resort heen verder noordwaarts. Volgens onze kaartplotter is daar nog een klein haventje, misschien vinden we daar nog een klein plekje waar we kunnen liggen. Anders weten we het ook even niet meer...

Als we de bocht omkomen, zien we dat naast het kleine haventje inmiddels een heel groot bassin is uitgegraven. Volgens onze kaartplotter is het land, maar we zien water. En zo valt even later het anker in onze eigen privé ankerbaai, die - zo vermoed ik - in de zes maanden na ons vertrek uit de Bahama's afgelopen mei, speciaal voor ons is gegraven. In opdracht van de president van de Bahama's himself, als groots welkomstgebaar aan de Antares om de vreugde van de bevolking van de Bahama's te tonen dat Antares weer teruggekeerd is in haar vaarwateren. 

Kijk, dat is nog eens een warm welkom !

Onze privé-ankerbaai, met dank aan de genereuze bevolking van de Bahama's.

LAATSTE BERICHT UIT AMERIKA

Ik ben in de kajuit aan het werk als ik plotseling een hard schrapend geluid hoor. Snel naar de kuip waar Quirijn en Hedda verschrikt naar boven kijken. De marifoon antenne schraapt met veel kabaal langs de onderkant van een brug in Miami. Nadat we de brug gepasseerd zijn hangt hij doelloos scheef aan de mast. Misschien wel honderd vaste bruggen passeerden we de afgelopen vijf maanden. En dan, bij de op-een-na-laatste vaste brug gaat het mis. Gelukkig was het alleen de antenne en niet de mast...

Lekker straf windje in de rug. Geen brug te zien. Prima zo!

   

Ja, een beetje dom is het wel. Van die Amerikanen. Alle vaste bruggen op de ICW zijn minimaal 65 voet hoog, en dan is er eentje 56 voet hoog. Deze brug dus, in Miami. En een beetje dom van ons natuurlijk. Een beetje erg dom. Want ergens, ver in ons geheugen, wisten we dat er bij Miami een brug was die lager is dan alle andere vaste bruggen. Maar op de heenweg begon onze tocht over de ICW noordelijk van Miami en dus na deze brug. En op de terugweg waren we sowieso van plan om dit traject over zee te varen, dus zouden we de brug ook al niet passeren. En zo bestond de Julia Tuttle Bridge slechts nog ergens onder een dikke laag stof in een verre uithoek van onze hersenen.

---

Ons laatste blogbericht was bijna een maand geleden. De tijd vliegt. Om jullie een beetje bij te praten onderstaand een verslag waarbij we steeds een paar dagen verder springen in de tijd.

Fast Forward dus... F>F>

---

HALLOWEEN

De avond voor ons vertrek uit Beaufort, South Carolina, vieren we Halloween. Samen met twee gezinnen van Amerikaanse zeilboten gaan we langs de deuren voor 'Trick or treat'; een soort Sint Maarten. 

De woonwijk is erg fraai met houten huizen met veranda's in een landschap van bossen en vijvers met fonteinen. Net een sprookjeslandschap, al is het nu een boos sprookje; heksen op veranda's, spinnenwebben aan gevels en grafstenen en skeletten in tuinen. En een piraatje, Quirijn. 

Na een half uur trick or treat Heeft hij het wel gezien. 'Nu heb ik wel genoeg snoep hoor'. Een gezin waarmee we rondlopen woonde vroeger in deze wijk en voor hen is het een soort reünie. Zij stellen ons overal voor als 'our friends who sailed all the way from The Netherlands'. De 'oh my goooodddd's' zijn niet van de lucht. Wij worden er wat ongemakkelijk van, maar we zien weer even in dat het toch wel bijzonder is wat we doen, dat vergeten we regelmatig. 

NACHTJE OP ZEE

Vertrek uit Beaufort

Quirijn luistert onderweg naar een luisterboek. Zo te zien
is het best spannend.  Pluk van de patteflat
moet de Prrrt Talieloe vogel redden...

F>F> Dinsdag 1 november gaan we weer door de 'Forest Gump' brug (zie vorig blogbericht) en meanderen de rivier af naar zee. 

Dit gebied, South Carolina, vinden we een van de fraaiste stukken Inter Coastal Waterway. 

Meerdere rivieren slingeren door een landschap van bossen en een doolhof van kreken en zijriviertjes. Tussen de bomen staan fraaie huizen van hout met veranda's. 

Af en toe een klein oud werfje of een steiger met garnalenvisboten. Dan weer weids over een moerassig stukje dat met hoog water deels onder water loopt en waar veel vogels zijn. Soms is de rivier breed en snel stromend, dan weer heel smal en intiem. Regelmatig zwemmen er dolfijnen met ons mee.

En wat schoolwerk.

Met afgaand tij en geëscorteerd door dolfijnen spoelen we de rivier af naar zee. Op alleen het voorzeil racen we de eerste mijlen met ruim zeven knopen door het water. Op twee uurtjes motoren na zeilen we de hele nacht. De golven nemen in de loop van de avond toe en zijn kort maar stijl, wat het leven aan boord erg oncomfortabel maakt. Gelukkig zwakken de golven in de loop van de nacht wat af, maar het blijft een hobbelige tocht. En we zien 's nachts geen hand voor ogen. Het is pikkedonker omdat het zwaar bewolkt is. Maar wel lekker vrijwel alles op zeil. En dat is zo fijn!!!
  

TEMPO

F>F> De dagen erna... is de wind te krachtig om over zee verder te gaan. Binnendoor gaat het evenwel fantastisch! Met rond vijfentwintig knopen wind (6Bf) schuin van achteren vliegen we over vrijwel vlak water met zeven knopen zuidwaarts. Drie dagen lang. We varen op met de Blabber en op dag twee worden zij opgeroepen door een Amerikaanse zeilboot, die zij eerder ontmoetten. Zij -en wij- worden prompt uitgenodigd voor een diner aan boord van de Amerikanen op de eerstvolgende ankerplek. 

Het lijkt wel of de bemanning van de Blabber zo'n beetje alle cruisers langs de ICW kent, regelmatig begroeten zij oude bekenden. Mocht je ooit eens in de situatie komen dat je zelf op de ICW voor anker ligt en de Blabbers varen voorbij... twijfel niet, haal direct je anker op en vaar achter hen aan. Het levert je de leukste ontmoetingen op.

Lekker jakkeren over de ICW

Het diner is heerlijk en de verhalen zijn mooi. De Amerikanen zeilden jaren geleden naar Europa en bezochten alles van Scandinavië tot en met Albanië. Als voormalig commodore van de Harlem Yacht Club op City Island bij New York bezochten zij ook de watersportvereniging in Haarlem. We hebben een gezellige avond en krijgen bovendien een adresje in Fort Lauderdale waar we goedkoop aan een steiger kunnen liggen en waar we het beste een nieuwe ankerketting kunnen kopen. Hartstikke handig.

ROND - DE VERKIEZINGEN 

Laatste brug voor North Palm. Even snoepjes overbrengen
tussen Blabber en Antares.

F>F> Twee dagen later... liggen we voor anker in North Palm Beach. Hier begon vijf maanden geleden onze tocht naar New York. Daarmee is onze Amerikaanse cirkel rond. 3150 mijl voeren we door het land van Barack Obama met prachtige rivieren en kreken, ondieptes op de ICW, fraaie historische steden en indrukwekkende metropolen. We ontmoetten sympathieke en gastvrije Amerikanen, bespraken regelmatig de aankomende verkiezingen, hadden werkelijk dagelijks onweer in juni, juli en augustus, maakten kennis met tropische storm Colin en de orkanen Hermine en Matthew, werden drie keer geramd door andere boten, passeerden tientallen bruggen (zonder schade...) en een sluis, gingen op bezoek bij familie en kregen familie op bezoek.

In Florida...

In North Palm maken we de Amerikaanse verkiezingen mee. In de supermarkt loopt het merendeel van de mensen met een 'i voted' sticker op hun shirt. We zien mensen in Trump tenue; broek, shirt, sjaal en pet, alles met de 'Make America Great Again' teksten en afbeeldingen van hun Grote Man. We zien vrouwen in witte broekpak, een suggestie naar die andere kandidaat. 

... wonen (ook) veel Trump aanhangers.

We luisteren naar de lokale radiozenders en volgen de uitkomsten op de voet. Horen de verrassing en verbijstering als de voorlopige uitslagen voorbij komen. De volgende ochtend wandelen we naar de supermarkt in het Amerika van Trump. Lijkt het nou zo, of rijden er opeens veel meer pick-up trucks in Amerika??

CLINTON

Een Japans gezegde luidt: 'wie gelooft wat hij leest, kan beter niets meer lezen'. 

Wij (Nederlanders?) begrijpen maar moeilijk wat Amerikanen tegen Hilary Clinton hebben. Hier in Florida -maar we zagen het eerder ook in de Carolina's en Virginia- wordt propaganda zoals op de foto hiernaast als 'objectieve journalistiek' verkocht. 

Als we de mensen in onze rij voor de kassa vragen of zij het geschrevene geloven, krijgen we steevast de reactie 'But it IS true, just read that magazine and you'll know'. Wij dachten dat die mensen een grapje maakten... toen werd het 8 november.

BLOGBIJDRAGE VAN QUIRIJN

Quirijn wil graag ook nog een stukje voor het weblog schrijven en citeert: 

Ff denken... Dat weblog gaan we dan rondsturen, dan ga ik er ook een grapje bij vertellen.

Eerst ga ik een grapje doen. Want Ron vindt altijd grapjes leuk. Ik weet er een. He Ron, weet je dat koffiepotten ook kunnen praten? 

We zijn bij de Bahama's geweest, maar nu zijn we in Amerika en daar is het ook blauw water, maar op de rivier is het grijs water. 

Weet je dat onze antenne ook is geknakt? En die antenne die we hadden, die was gewoon van hout. Toen hadden we een antenne gekocht, maar dat was niet de goede antenne. Dus we gaan een andere antenne doen, want de kabel die er aan zat, dat was een televisieslang. 

Gisteren hadden we die antenne weggebracht. Toen gingen we met de trolley bus en die zien er van binnen heel mooi uit want die zijn van hout gemaakt aan de binnenkant. Toen gingen we terug naar de boot en toen wilden we nog even een rondje rijden met een andere bus om mooie hotels te bekijken (in art Deco stijl, red.) maar dat ging niet. 

Oh ja.... En weet je, we zijn ook nog met een karretje geweest die op wielen rijdt, dat is een beetje een soort metro maar hij rijdt op wielen van auto's en die rijdt op rails en het lijkt een beetje op een metro. En in dat karretje zit geen chauffeur in. En die karretjes rijden ook heel hoog boven de straat (een monorail, red.).

Oh ja, mama was jarig. Toen hebben we geluncht met een andere Nederlandse boot en die hadden geen kindjes. Die boot heet Blebber. 

En daarna zijn we naar het strand gegaan. En dat vond mama heel gek. Die was nog nooit naar het strand geweest toen ze jarig was.

Nu gaan hond en nijlpaard wat vertellen.

(Nijlpaard) Ik heb iets heel bijzonder beleefd. Ik had in een trein gezeten en die reed op de rail en opeens, vwam ging hij van de rails en hij ging niet kapot.

(Hond) en ik had iets beleefd dat het ene wiel van de trein van de rails ging en zo op de rails van de andere trein. 

(Nijlpaard) en ik had beleefd dat ik gedroomd had dat ik zo in een zwembad plonsde. 

Ik had in een andere Staat van Amerika even geen palmbomen gezien, maar in Amerika (een zuidelijker staat, red.) zag ik wel palmbomen.

Een klein advies aan de klanten, in de menukaart van het restaurant.

KINGTIDE

Antares aan de steiger. Dat zien we niet vaak...

F>F> Een paar dagen later... liggen we aan de steiger van Bruno Zoo in Fort Lauderdale. Bruno is eind tachtig. Zijn woonwijk wordt wel het Venetië van Florida genoemd. Wij zouden dit eerder het Heeg van Amerika noemen, maar ja dat klinkt natuurlijk veel minder spannend. Maar de gelijkenis is frappant. Overal kanaaltjes met huizen er aan met steigers en boten. Alleen is alles natuurlijk veel groter, zoals dat in Amerika hoort. Bruno woont hier sinds 1976. Toen stonden hier voornamelijk vakantiehuisjes, pensionnetjes en enkele woonhuizen zoals het art-deco huis van Bruno. Inmiddels is veel van dat oude spul vervangen door appartement, met in de garages Porsches, Bentley's en Ferrari's. Die kavels zijn opgehoogd, in tegenstelling tot de oude kavels en de straat.

Uhm... waar is die steiger nu gebleven?

Het is volle maan terwijl we in Lauderdale liggen en bovendien is de maan deze keer extra groot, waardoor er sprake is van een 'Kingtide'; extra hoog hoogwater. Het geeft een inkijk in de situatie die hier de komende jaren steeds vaker zal voorkomen. 

Tijdens hoog water staat de oude steiger van Bruno, net als een deel van zijn tuin, onder water. En ook de straat staat op sommige plekken onder water. Zelfs zo diep dat we er lopend niet eens doorheen durven. 

En dus gaan we midden op straat staan, pal voor zo'n straatvijver en wachten gewoon tot er een auto aankomt. Die vragen we dan of we mogen meerijden en -als we dan toch in de auto zitten... kunnen ze ons misschien gelijk wel een klein stukkie verder brengen...? Hartstikke handig. Later lezen we een artikel inde New York Times over de overstromingen in 'onze wijk' tijdens de Kingtide.

De situatie hier toont duidelijk de gevolgen van de stijgende waterspiegel. Gelukkig maar dat het milieu een van de grote speerpunten is van Trump... 

Hier en daar worden wat muurtjes opgetrokken om het water tegen te houden, maar om zo het water te keren is ondoenlijk gegeven de grote hoeveelheid waterkant in deze regio. Volgens mij is de enige oplossing om sluizen te bouwen bij de zeegaten. Een mooie kans voor de Nederlandse Waterbouw sector?

  

ANKERKETTING

F>F> Weer twee dagen later... Een uur met de bus en twintig minuten lopen verder kopen we een nieuwe ankerketting van een kilootje of driehonderd. Die krijgen we niet in de bus, dus bij hoge uitzondering nemen we een taxi. Maar hoe krijgen we die driehonderd kilo bij de boot? Nou, eigenlijk best inventief vinden we zelf. 

We hebben twee dozen. De ankerketting zit in de ene doos, de tweede doos plaatsen we een paar meter verderop. Ik haal de ketting stukje voor stukje uit de eerste doos en geef het door aan Hedda die het in de tweede stopt. Zo laten we de vijftig meter ketting door onze handen lopen en zijn een paar meter opgeschoven. In acht etappes krijgen we de ketting onder de voorpunt van Antares, brengen touwtjes aan op de ketting als markering (dan weten we hoeveel ankerketting we uit hebben staan) en takelen de nieuwe ketting aan boord en in de ankerbak.

WELCOME TO MIAMI

F>F> vanuit Lauderdale varen we via de ICW in een dagje naar Miami. We voelen ons niet zo welkom in Miami. Vanaf een van de weinige ankerplekken kon je (zo horen we van andere zeilers) met je dinghy naar een supermarkt waar je je dinghy kon laten liggen. Dat mocht niet, maar kon wel. Maar nu ligt er in het kanaaltje naar de supermarkt een groot ponton. Daarmee wordt (ook hier) een kade opgehoogd om de zeewater stijging te pareren. Echt, dat heeft geen enkele zin, maar daar komen die Amerikanen nog wel achter... Hoe dan ook, dat ponton blokkeert de toegang naar de steiger. En verder is er geen enkele mogelijkheid om je dinghy achter te laten. Overal hangen weer bordjes met 'no trespassing , no docking' op straffe van de kogel. En dus moeten we afspraken maken met andere zeilers om elkaar naar de kant te brengen en weer op te halen. Erg onhandig. 

ANTENNE - beetje technisch stukje dit, gewoon overslaan als het je niet interesseert.

Met de bus is het twee uur rijden naar de West Marine, waar we een nieuwe marifoon antenne kopen en een nieuwe kabel. We staan versteld van de rommel die er verkocht wordt. 

Voor de kenners... we willen een niet-flexibele antenne van het beste soort, maar die worden bij West Marine geleverd met een draad er al aan vast(!?). Dat draad is RG58 (!!??) en zes meter lang (!!!???). Te dun dus voor een goede werking en zes meter is natuurlijk veel te kort. 

Daar hebben ze een oplossing voor... een verbindingsstukje ertussen plaatsen (!!!!????) en dan een extra draad eraan. Nog meer verlies dus. Een andere oplossing is er niet -nee echt niet- dus we moeten wel. Gelukkig is het een goede antenne (denkende dan nog), dat scheelt tenminste iets.


De volgende ochtend start ik met het doortrekken van de kabel (stom natuurlijk??) waarvoor de halve achterkajuit, navigatietafel etcetera uit elkaar moet. Vijf uur later heb ik de kabel doorgetrokken en alle timmerwerk weer terug geplaatst. Als ik een connector wil aanbrengen en de kabel nog eens goed bekijk vraag ik mij toch af of dit wel een RG58 is. De tekst op de draad is nauwelijks te lezen, maar dan ontcijfer ik RG59! Die kabel is voor een tv. Totaal ongeschikt voor een marifoon. Hoe is het mogelijk! Bovendien vinden we op internet uit dat de antenne in tegenstelling tot wat de medewerker vertelde geen zilverband bevat, waarmee de kwaliteit stukken slechter is dan gesuggereerd. 

Nu we toch boven zijn... maar even een fotootje. Het water
in Miami ziet er al weer een stuk blauwer uit dan noordelijker.

Een uurtje later heb ik de kabel weer uit de boot getrokken en de volgende dag reizen we weer twee uur enkele reis naar de West Marine. Met de 'electricity expert' komen we er niet uit. Maar gelukkig weten we exact wat we willen en even later treffen we ook nog een medewerker die zelf ook al jaren cruist en ook snapt wat wij nodig hebben. 

Dag drie de nieuwe kabel er in gezet (deze keer de enige juiste; RG213 en zonder onderbrekingen) en nu is het wachten op een antenne die voor ons besteld is. Daarvoor moeten we een van de komende dagen natuurlijk weer twee uur met de bus heen en twee uur terug. Ach, zo zie je nog eens wat van de buitenwijken van Miami... Hopelijk zijn we binnenkort weer te horen - en te zien, ons AIS signaal loopt via dezelfde antenne.

LITTLE HAVANNA

Miami bestaat voor ons vooral uit de bus naar de watersportwinkel en de supermarkt. We hebben dan ook nog niet veel gezien, maar we zijn samen met de Blabbers wel in Little Havanna geweest. 

Een wijk in Miami waar veel Cubanen wonen. Sowieso hoor je voornamelijk Spaans spreken hier. In de bussen, in de winkels, op straat. In de jaren '60 vluchtten er veel Cubanen naar Miami en er was ook nog eens een hausse in de jaren '90, onder het presidentschap van Clinton. 

Onder de democraten is er sowieso steeds meer ruimte voor Cubanen om in de Verenigde Staten te komen dan onder Republikeins regime. We ruiken de Cubaanse keuken en horen overal in de 'Calle Ocho' -gewoon de 8th street- Cubaanse muziek. Wat heerlijk!

Verder wandelden we langs alle hotels in Art Deco stijl die hier in Miami aan de boulevard staan. Samen met de bemanning van de Blabber en van de Twentse Meid, die hier ook liggen en iedere keer ons naar de kant brengen met de dinghy. Geweldig!!

WIFI EN STOPCONTACT

Nou, dat was het wel weer. We zitten nu voor een bibliotheek die gesloten is maar nog wel internet open heeft staan. Maar geen stroom, dus dan loopt de accu leeg terwijl we alle foto's uploaden. Dus weer een race tegen de klok...

Nog een beetje F>F>... internet bij de bibliotheek stopte er mee. Dus een kwartiertje naar de MCDonalds gewandeld om daar internet en stopcontacten te vinden. Maar helaas, geen stopcontacten. Door naar een Bakery, waar goed internet zou zijn Maar ook geen stopcontacten. Weer verder, naar de Starbucks. Internet. Check. Stopcontacten. Check. Koffietje gekocht en aan de slag weer. Stekker in het stopcontact... he, er zit geen spanning op dit stopcontact. Volgende proberen. Ook niet. Nergens.... Zo gaat dat dus als je onderweg bent. Oh jee, en nu gaat de Starbucks ook nog sluiten. Stoelen om ons heen al opgestapeld... Even wachten jongens, we zijn bijna klaar... Heel even nog...

Soms verlang je naar de luxe van thuis. nu snel het blogbericht plaatsen.

Morgenochtend vertrekken we om half zes naar de Bahama's. Internet is daar nog wat schaarser, dus het volgend weblog bericht zal waarschijnlijk ook weer even op zich laten wachten. Dus wensen we jullie hierbij alvast een fijne sinterklaas avond. Benieuwd of de Sint ons op de Bahama's ook weet te vinden.