dinsdagmiddag 22 maart vertrokken we, na bijna elf weken, van Sint Maarten. Met de volle maan in onze rug hadden we een fraaie nacht op zee met ruime wind tussen 16 en 22 knopen. Dat leek een heerlijk rustige nacht te worden, maar we hadden het toch vrij druk met veel scheepvaart om ons heen. De hele nacht waren navigatielichten van andere schepen te zien en dat is eigenlijk best lekker, want dan heb je wat te doen tijdens de wacht en schiet de tijd lekker op. Een groot zeeschip en later een wat kleiner zeeschip lagen op aanvaringskoers maar verlegden allebei keurig hun koers voor ons.
FOOL MOON
Woensdagochtend kwamen we aan op Virgin Gorda (Spaans voor dikke maagd, en inderdaad het eiland heeft wel wat weg van een vrouw met een dikke buik die op haar rug in zee ligt). Na wat bijslapen hebben we in de middag ingeklaard en zijn sindsdien officieel in de Virgin Islands. Die avond was het volle maan en dankzij een tip van andere cruisers voeren we, nieuwschierig geworden, vijf mijl verder op Tortola naar een o-o-o echt oooooo-vervolle ankerbaai waar aan de wal iedere maand een Fool Moon Party wordt gehouden. Erg de moeite waard dat evenement met een hippie achtige sfeer, veel kunst, een prachtig geweven net hangend onder bomen waar kinderen -Ja, Quirijn ook- heerlijk in konden klimmen, optredens van steltlopers, livemuziek en grote vuurkorven die voor veel sfeer zorgden. De tientallen ankerlichten van de schommelende boten in de baai zorgden voor een sprookjesachtig achtergrondbeeld, als heldere sterren in een donkere nacht. En de maan? Die verschool zich, verlegen door het mooie feest ter eer en glorie van haar, schuchter achter de wolken, maar liet zich aan het einde van de avond toch ook nog even zien.
CHARTERSCHEPEN
De volgende ochtend liep de baai snel leeg... dat komt, het barst op de Virgin Islands van charterschepen (huurboten) en er zijn zo veel eilanden en nog veel meer ankerbaaitjes, dat je als charteraar tijd te kort komt. Dus vertrekken de charterschepen iedere ochtend vroeg en blijven de cruisers in de baai achter. Die hebben immers de tijd. We begrijpen wel dat je hier een zeilboot huurt om rond te toeren, het is er een prachtig gebied voor. Een paar ankerbaaien verder gehopt liggen wij momenteel aan de noordkant van Virgin Gorda in een soort Lagoon die Gorda Sound heet. Daar vonden we het strand dat we Quirijn al lange tijd hadden beloofd. In de maanden op Sint Maarten kwam het er maar twee keer van om het strand te bezoeken. Morgen hopen we naar Anegada te varen, circa vijftien mijl noordelijk. Hopen ja, je weet het nooit. Het is een tocht over open zee en de wind was de laatste dagen erg krachtig waardoor de golven naar drie meter hoogte opliepen. Morgen even kijken of de zee al wat rustiger is.
FOTO'S?
'Leuk allemaal hoor Walewijn, maar waar zijn de foto's' is een gedachte die ongetwijfeld door jullie hoofd rommelt. En logisch natuurlijk, verwend als jullie in de afgelopen maanden zijn geraakt door al dat fraaie fotomateriaal dat we iedere keer voor jullie schieten <hier had ik een smilie met zo'n knipoogje bedacht, maar ik type op onze laptop met Spaans toetsenbord en kan daar het dubbelepuntkomma teken niet vinden. Denk dat er dus maar bij. Gewone haakje kan ik nu trouwens ook niet meer vinden, hoewel ik die in de tweede alinea van dit bericht WEL had. Gek word je ervan... Anyway, het zal jullie een rotzorg zijn natuurlijk. Een scherp haakje dan maar weer ter afsluiting van dit intermezzo... >
Dat fotomateriaal dus. Dat gaat even niet, want we hebben hier op de Virgins nog geen internet gevonden. We liggen steeds in afgelegen baaien, dus zijn al ruim een week verstoken van internet. Dit bericht plaatsen we daarom via onze SSB zender-ontvanger. Dat gaat via radiogolven, foto's zijn veel te zwaar om te versturen. Handig ding de SSB, waarmee we ook twee keer per week contact hebben met andere Nederlandse zeilers in de Carieb en waarmee we ook weerberichten kunnen binnenhalen op momenten dat we geen internet hebbe. Zoals nu dus. Tijdens de oversteek van de Atlantische Oceaan vorig jaar verstuurden we ook de blogberichten via de SSB.
Morgenavond proberen wij en een aantal andere Nederlandse zeilers in de Carieb trouwens met de SSB contact te maken met Nederland, met club voor zendamateurs in Dordrecht, waar ik zelf ook les heb gehad. Benieuwd of de verbinding morgen lukt.
Tot zo ver de update, foto's komen als we internet hebben. Hasta la vista... als dat betekent wat ik denk. Mijn Spaans is niet zo goed en ik begrijp eigenlijk ook niet waar ik die woorden nu vandaan haal, maar door dit toestenbord ga ik kennelijk Spaans typen.. zonder dat ik eigenlijk weet wat ik schrijf. Uhm... stoppen nu Walewijn, stoppen nu...
dinsdag 29 maart 2016
zondag 20 maart 2016
GEWIJZIGDE REISPLANNEN
Toen wij jaren geleden begonnen met sparen voor deze reis, planden we als reisduur 1 jaar. Dat was al duur genoeg en we moesten natuurlijk ook even zien hoe het ons zou bevallen onderweg. In dat jaar konden we in principe een 'rondje Atlantic' varen, maar was ook een alternatieve route mogelijk die we altijd ook aantrekkelijk vonden; via Zuid Europa naar de Middellandse Zee en dan via de Franse kanalen terug. Dat laatste is een grote wens die dus blijft staan nu we de oceaan over zijn gezeild. Over de Franse Kanalen stond trouwens onlangs een mooi artikel in de Zeilen, van onze vrienden Tim en Eveline op de Mallemok. Binnenkort in Zeilen deel twee van hun tocht, houd de Zeilen dus in de gaten...
DE EEUWIGHEID
Uhm... ik dwaal af. Toen wij zomer 2014 vertrokken uit Zaandam, stond al wel vast dat we niet 1, maar 2 jaar zouden gaan. Een jaar vliegt immers voorbij, dat zagen we bij zeilers die ons voor gingen; de lichting van 2012 met o.a. de Waltzing Mathilda en Drift Away hebben we intensief gevolgd.
Twee jaar voelde, nadat we ons jaren op een jaar voorbereidden, heerlijk oneindig lang.
Maar ja, toen ons eerste jaar er op zat kwam het einde van onze reis met haastige spoed dichterbij... Eind juli / begin augustus van dit jaar moeten we alweer terug zijn in Nederland. Moeten? Ja, kijk, ons budget is alles behalve oneindig. En... en... en... ach, er zijn legio redenen waarom we deze zomer gewoon weer terug moeten naar Nederland en ons oude leven weer opbouwen. Dus... varen we komende zomer weer terug naar Nederland. Of toch maar niet?
WAT TE DOEN?
We hebben er, aan boord van Antares, een tijd over nagedacht. Vervolgens hebben we alle opties en consequenties in kaart gebracht en zijn allerlei dingen gaan uitzoeken, regelen. Onze financiën nog eens bekeken, en nog eens bekeken, en nog eens. Conclusie: de makkelijkste, overzichtelijkste en minst complexe keuze is om deze zomer van 2016 gewoon onze reis af te ronden, zoals we al bij vertrek gepland hadden.
Maar ja, we kiezen er wel vaker voor om ons leven wat anders in te vullen dan gebruikelijk is, wat lang niet altijd makkelijk is, maar wel energie, mooie ervaringen en vertrouwen geeft. Waarom zouden we dan nu voor de makkelijkste weg kiezen?
Nu we alle consequenties goed op een rij hebben gezet en overwogen... kiezen we er voor om onze reis nog een ietsiepietsie te verlengen. Een half jaar tot maximaal een jaar.
PLANNEN
Momenteel bereiden we ons voor op een bezoek aan de oostkust van de Verenigde Staten. Het visum is inmiddels binnen, waardoor we maximaal 6 maanden aaneengesloten in de VS mogen blijven. Dat is dan ook weer puzzelen ivm het orkaanseizoen, maar daar komen wij wel uit.
Na de VS gaat onze boot op transport naar Nederland (1/2 jaar variant) of we wachten al werkend nog een aantal maanden ergens in de Carieb tot het goede seizoen en zeilen zomer 2017 terug (1 jaar variant). Althans, dat zijn de twee opties die we nu voor ogen hebben. Maar, 'plannen van zeilers zijn geschreven in zand'. Nieuwe inzichten, tegenslag en/of voorspoed kunnen de plannen altijd weer wijzigen.
REIZEN JULLIE NOG EVEN MET ONS MEE?
'Oh, wat ontzettend leuk! Dus we gaan deze zomer naar de Verenigde Staten' was de reactie van een van onze havengenoten toen we haar vorige week over onze plannen vertelden. 'Daar wilde ik altijd al een keer heen, leuk om dat nu samen met jullie te doen, door middel van jullie verhalen op jullie site' ging ze enthousiast verder.
En zo is het maar net! We hopen dat jullie, onze lezers/volgers, met net zo veel plezier als onze havengenote digitaal met ons blijven meereizen deze zomer.
DE EEUWIGHEID
Uhm... ik dwaal af. Toen wij zomer 2014 vertrokken uit Zaandam, stond al wel vast dat we niet 1, maar 2 jaar zouden gaan. Een jaar vliegt immers voorbij, dat zagen we bij zeilers die ons voor gingen; de lichting van 2012 met o.a. de Waltzing Mathilda en Drift Away hebben we intensief gevolgd.
Twee jaar voelde, nadat we ons jaren op een jaar voorbereidden, heerlijk oneindig lang.
Maar ja, toen ons eerste jaar er op zat kwam het einde van onze reis met haastige spoed dichterbij... Eind juli / begin augustus van dit jaar moeten we alweer terug zijn in Nederland. Moeten? Ja, kijk, ons budget is alles behalve oneindig. En... en... en... ach, er zijn legio redenen waarom we deze zomer gewoon weer terug moeten naar Nederland en ons oude leven weer opbouwen. Dus... varen we komende zomer weer terug naar Nederland. Of toch maar niet?
WAT TE DOEN?
We hebben er, aan boord van Antares, een tijd over nagedacht. Vervolgens hebben we alle opties en consequenties in kaart gebracht en zijn allerlei dingen gaan uitzoeken, regelen. Onze financiën nog eens bekeken, en nog eens bekeken, en nog eens. Conclusie: de makkelijkste, overzichtelijkste en minst complexe keuze is om deze zomer van 2016 gewoon onze reis af te ronden, zoals we al bij vertrek gepland hadden.
Maar ja, we kiezen er wel vaker voor om ons leven wat anders in te vullen dan gebruikelijk is, wat lang niet altijd makkelijk is, maar wel energie, mooie ervaringen en vertrouwen geeft. Waarom zouden we dan nu voor de makkelijkste weg kiezen?
Nu we alle consequenties goed op een rij hebben gezet en overwogen... kiezen we er voor om onze reis nog een ietsiepietsie te verlengen. Een half jaar tot maximaal een jaar.
PLANNEN
Momenteel bereiden we ons voor op een bezoek aan de oostkust van de Verenigde Staten. Het visum is inmiddels binnen, waardoor we maximaal 6 maanden aaneengesloten in de VS mogen blijven. Dat is dan ook weer puzzelen ivm het orkaanseizoen, maar daar komen wij wel uit.
Na de VS gaat onze boot op transport naar Nederland (1/2 jaar variant) of we wachten al werkend nog een aantal maanden ergens in de Carieb tot het goede seizoen en zeilen zomer 2017 terug (1 jaar variant). Althans, dat zijn de twee opties die we nu voor ogen hebben. Maar, 'plannen van zeilers zijn geschreven in zand'. Nieuwe inzichten, tegenslag en/of voorspoed kunnen de plannen altijd weer wijzigen.
REIZEN JULLIE NOG EVEN MET ONS MEE?
'Oh, wat ontzettend leuk! Dus we gaan deze zomer naar de Verenigde Staten' was de reactie van een van onze havengenoten toen we haar vorige week over onze plannen vertelden. 'Daar wilde ik altijd al een keer heen, leuk om dat nu samen met jullie te doen, door middel van jullie verhalen op jullie site' ging ze enthousiast verder.
En zo is het maar net! We hopen dat jullie, onze lezers/volgers, met net zo veel plezier als onze havengenote digitaal met ons blijven meereizen deze zomer.
dinsdag 15 maart 2016
LEVEN ONDER DE RADAR
Het was een tijdje stil op onze site he? Dat zit zo...
Zes weken lang leefden wij met een klein geheim. Mondje dicht. Niets verklappen. Geen berichten plaatsen op facebook. Dat soort werk. Allemaal om Hedda's ouders een grote verassing te bezorgen op 7 maart, wanneer zij voor een midweek naar Nederland komen. Hoe leuk zou het zijn, als wij dan voor hun neus staan en een paar dagen met hen kunnen doorbrengen?
Half januari vernamen we dat Hedda's ouders een etentje voor familie zouden organiseren in Nederland ter ere van hun 50 jarige huwelijk. Op 9 maart. Hedda en ik keken elkaar aan. Zouden we daar bij kunnen zijn? Een retourtje Sint Maarten - Amsterdam was ruim duizend euro. Keer drie... Hmmm. Nee dus. Maar het zou wel handig zijn om even naar Nederland te gaan, want we zouden gelijk wat administratieve zaken kunnen regelen. We hielden de ticketprijzen in de gaten en een aantal dagen later was het raak. Drie retourtjes Nederland voor een schappelijke(r) prijs! Nog maar zesentwintig nachtjes slapen tot vertrek...
Kunnen we het een verrassing houden? We lichten zo weinig mogelijk mensen in en vragen iedereen het stil te houden. Extra complicerende factor is dat Hedda's ouders erg actief zijn op Facebook. Twee en halve maand leven we onder de radar en vertellen iedereen die er van hoort 'ja, we gaan naar Nederland, maar het is een geheim voor Hedda's ouders dus niets zeggen en zeker niet op Facebook'.
STUITEND
Op 26 februari vliegen we naar Nederland. Met in het vliegtuig, u kent dat wel, zo'n tv scherm voor onze neus die de positie van het vliegtuig toont boven de Atlantische Oceaan. Ik vind het stuitend. Verbijsterend zo snel als zo'n vliegtuig gaat... Wij hebben op onze boot een kaartplotter waar we onze zeilroute en positie op kunnen projecteren. Als we op die kaartplotter helemaal uitzoomen, zien we exact zo'n beeld als in het vliegtuig. Alleen dan als icoon een bootje in plaats van een vliegtuigje.
Dat bootje gaat natuurlijk tergend langzaam. Zouden wij non-stop varen, dan zouden we een week of zes, zeven onderweg zijn van Sint Maarten naar Nederland. Nu zitten we in het vliegtuig en zie ik voor mijn neus het vliegtuigje over het beeldscherm schieten. Zo snel... Daar is Bermuda al. Anderhalf filmpje later... de Azoren. Zo stuitend snel!
Hedda: Hoewel het vliegtuig met een stuitende snelheid over die oceaan vliegt is het comfort van zo'n "budgetvlucht" toch wel minimaal. Slapen op stoelen waarvan de rugleuning die niet verder dan 30% naar achter gaan is niet comfortabel. Er zijn flink wat yogastandjes voor nodig om jezelf in een soort slaaphouding te krijgen. Kijk, dat maakt dat je ook voordelen gaat zien van zo'n oceaanoversteek per schip.
WAT VALT JULLIE OP IN NEDERLAND?
Die vraag krijgen we continu. Koud zeker?
Nou, dat valt ons eigenlijk wel mee. Op Schiphol wacht ons een warm welkom door oma, tante, neefje en nichtje (van Walewijn's kant natuurlijk, voor Hedda's kant houden we tenslotte onze komst geheim). Quirijn is gelijk door het dolle van vreugde en slooft zich uit voor zijn neef en nicht. Hij krijgt een 'welkom thuis' heliumballon die later in het huis van oma -waar we verblijven- mee gaat bij alles wat hij doet. De ballon staat 's nachts naast zijn bed en verhuist 's ochtends via de badkamer naar de ontbijttafel. Zelfs naar het toilet gaat de ballon met hem mee.
Op de A2 bekijkt Hedda Nederland door de ogen van een Caraïbe. 'Als je nooit buiten je eigen Caraïbische eiland bent geweest, dan ben je er echt van overtuigd dat alle bomen hier dood zijn'. Verder valt Hedda het gebrek aan kleur op. Nederland is ongekend grauw en grijs als je er een tijd niet bent geweest. Het weer hielp ook niet mee die dag, maar ook valt het op dat de mensen vrijwel uitsluitend zwarte, donkerblauwe, bruine en grijze jassen dragen! Daar doen we zelf natuurlijk ook aan mee, maar we zien nu het grote contrast met het kleurrijke modebeeld in de Carieb. Ook de Nederlandse auto's zijn grijs, zwart, donkerblauw.
Wat ons verder opvalt, is dat alles gelijk weer zo vertrouwd en gewoon is voor ons. Dat hadden we niet verwacht. Wat dat betreft voelt het net, echt waar, alsof we drie weken met de boot op vakantie zijn geweest. Rijden over de snelweg, in je winterjas naar buiten.... boodschappen doen bij de Albert Heijn! Allemaal alsof we het vorige maand nog deden.
Het afgelopen jaar stelden we onszelf regelmatig de vraag: wat zouden we kopen als we zo naar de Albert Heijn zouden kunnen? Nu het weer kan, ach, is het lang zo aanlokkelijk niet meer. Wel makkelijk. En divers! Zo veel producten als er in de Nederlandse supermarkten liggen. Prachtig natuurlijk, maar we realiseren ons nu dat we ons eigenlijk heel prima voelen bij minder keuze.
VAKANTIE IN EIGEN LAND
Wij van de Antares hebben het goed hier. Kregen voor onze aankomst al drie leenautos en twee huizen aangeboden. Iedereen maakt ruimte voor ons in zijn of haar agenda, ontvangt ons met open armen en we mogen overal blijven eten. We eten drie avonden op rij boerenkool met worst (heerlijk!), crossen door het land en werken een lange to-do lijst af. Alle spullen die in de Carieb te duur of niet te krijgen zijn vinden een plaatsje in onze koffer voor de terugreis. We halen een herhalingsprik bij de GGD, brengen een dag op de Amerikaanse Ambassade door voor een visum, leggen contact met onze voormalige werkgevers, bezoeken de tandarts, halen logistieke hoogstandjes uit om alles in de drie weken te proppen, waarbij we op zekere ochtend met twee auto's achter elkaar aan naar Amsterdam rijden. Een volgende ochtend rijden we naar de Posbank om medezeilers te ontmoeten (van de Puff) en jippiejee wat een feest... als we door de bossen wandelen sneeuwt het. 'Kijk Quirijn, dat is nou sneeuw'. Kortom, de eerste anderhalve week vliegt voorbij en zo is het maandag 7 maart. Hedda's ouders komen in Nederland aan.
SURPRISE
Vanachter het raam van een vakantiehuis in Uitgeest loeren we over straat. Aan de voordeur hingen we drie ballonnen en we vroegen de parkbeheerder om Hedda's ouders en zusje door te sturen met een 'u wordt ontvangen in het vakantiehuis'. Na een uurtje wachten is het moment daar en onze opzet slaagt. Hedda's ouders en zusje wisten van niets en de verassing is dan ook groot. Het weerzien is mooi, de laatste keer dat we Hedda's ouders zagen was in augustus 2014 in La Coruna, Spanje.
Het is gek dat na zes weken nu opeens het geheim van ons afvalt, maar ook nog niet helemaal. Woensdagmiddag is er weer en verassing als Hedda's ouders ter gelegenheid van hun vijftig jarig huwelijk een vaartocht op de Zaan en een diner organiseren. De familie van Hedda is ook nog niet op de hoogte van onze komst naar Nederland en dus doen we de surprise nog een keertje dunnetjes over.
Quirijn geniet op de rondvaartboot van het uitzicht op de Zaanse fabrieken en molens. Vooral de houtzaagmolen vind hij mooi, vanaf de Zaan zien we door het raam de zaag zijn werk doen, aangedreven door de draaiende wieken. Het wordt nog veel mooier voor Quirijn als hij met cadeautjes verwend wordt door vrienden van Hedda's ouders en als hij in de prachtig historische entourage van restaurant De Hoop op D'Swarte Walvis in de keuken zelf zijn nagerecht mag maken.
De dagen met Hedda's ouders en zusje vliegen voorbij en op vrijdag nemen we weer afscheid. Zij reizen terug naar Frankrijk en wij vervolgen de ratrace die hoort bij een kortstondig bezoek aan Nederland. 'S avonds geven we een presentatie over Suriname, Trinidad en Tobago voor de Vereniging van Toerzeilers. Zaterdagavond eten we bij vrienden en 's middags drinken we koffie op onze thuishaven, de Bruynzeelhaven in Zaandam. Quirijn wordt wederom verwend met cadeaus waaronder een 1 meter groot opblaas vliegtuig van de KLM. Misschien leuk als we die in opgeblazen toestand meenemen in het TUi vliegtuig waarmee we woensdag 16 maart terugvliegen naar Sint Maarten?!
De dagen met Hedda's ouders en zusje vliegen voorbij en op vrijdag nemen we weer afscheid. Zij reizen terug naar Frankrijk en wij vervolgen de ratrace die hoort bij een kortstondig bezoek aan Nederland. 'S avonds geven we een presentatie over Suriname, Trinidad en Tobago voor de Vereniging van Toerzeilers. Zaterdagavond eten we bij vrienden en 's middags drinken we koffie op onze thuishaven, de Bruynzeelhaven in Zaandam. Quirijn wordt wederom verwend met cadeaus waaronder een 1 meter groot opblaas vliegtuig van de KLM. Misschien leuk als we die in opgeblazen toestand meenemen in het TUi vliegtuig waarmee we woensdag 16 maart terugvliegen naar Sint Maarten?!
DANK
Iedereen die op welke wijze dan ook aandacht heeft besteed aan ons verblijf hier, bijzonder bedankt! Het was erg fijn om even in Nederland te zijn maar toch ook weer zo gewoon en zo vanzelfsprekend, alsof we nooit zijn weggeweest. Zoals Hedda vandaag verwoordde... 'Je zou zo vergeten om woensdag weer in het vliegtuig te stappen'. Het is dat we er vandaag nog een hele kluif aan hebben om de veel-te-veel spullen die we hier kochten te verdelen over alle koffers en tassen voor de ruim- en handbagage, anders zouden we inderdaad vergeten om weer te vertrekken.
Zes weken lang leefden wij met een klein geheim. Mondje dicht. Niets verklappen. Geen berichten plaatsen op facebook. Dat soort werk. Allemaal om Hedda's ouders een grote verassing te bezorgen op 7 maart, wanneer zij voor een midweek naar Nederland komen. Hoe leuk zou het zijn, als wij dan voor hun neus staan en een paar dagen met hen kunnen doorbrengen?
Half januari vernamen we dat Hedda's ouders een etentje voor familie zouden organiseren in Nederland ter ere van hun 50 jarige huwelijk. Op 9 maart. Hedda en ik keken elkaar aan. Zouden we daar bij kunnen zijn? Een retourtje Sint Maarten - Amsterdam was ruim duizend euro. Keer drie... Hmmm. Nee dus. Maar het zou wel handig zijn om even naar Nederland te gaan, want we zouden gelijk wat administratieve zaken kunnen regelen. We hielden de ticketprijzen in de gaten en een aantal dagen later was het raak. Drie retourtjes Nederland voor een schappelijke(r) prijs! Nog maar zesentwintig nachtjes slapen tot vertrek...
Kunnen we het een verrassing houden? We lichten zo weinig mogelijk mensen in en vragen iedereen het stil te houden. Extra complicerende factor is dat Hedda's ouders erg actief zijn op Facebook. Twee en halve maand leven we onder de radar en vertellen iedereen die er van hoort 'ja, we gaan naar Nederland, maar het is een geheim voor Hedda's ouders dus niets zeggen en zeker niet op Facebook'.
STUITEND
Op 26 februari vliegen we naar Nederland. Met in het vliegtuig, u kent dat wel, zo'n tv scherm voor onze neus die de positie van het vliegtuig toont boven de Atlantische Oceaan. Ik vind het stuitend. Verbijsterend zo snel als zo'n vliegtuig gaat... Wij hebben op onze boot een kaartplotter waar we onze zeilroute en positie op kunnen projecteren. Als we op die kaartplotter helemaal uitzoomen, zien we exact zo'n beeld als in het vliegtuig. Alleen dan als icoon een bootje in plaats van een vliegtuigje.
Dat bootje gaat natuurlijk tergend langzaam. Zouden wij non-stop varen, dan zouden we een week of zes, zeven onderweg zijn van Sint Maarten naar Nederland. Nu zitten we in het vliegtuig en zie ik voor mijn neus het vliegtuigje over het beeldscherm schieten. Zo snel... Daar is Bermuda al. Anderhalf filmpje later... de Azoren. Zo stuitend snel! Hedda: Hoewel het vliegtuig met een stuitende snelheid over die oceaan vliegt is het comfort van zo'n "budgetvlucht" toch wel minimaal. Slapen op stoelen waarvan de rugleuning die niet verder dan 30% naar achter gaan is niet comfortabel. Er zijn flink wat yogastandjes voor nodig om jezelf in een soort slaaphouding te krijgen. Kijk, dat maakt dat je ook voordelen gaat zien van zo'n oceaanoversteek per schip.
WAT VALT JULLIE OP IN NEDERLAND?
Die vraag krijgen we continu. Koud zeker?
 |
| Neef en nicht en de mooie ballon |
 |
| Net twee uurtjes in Nederland en bij oma sneeuwt het al... |
 |
| Met de trein naar Rotterdam en daarna door naar Amsterdam |
Wat ons verder opvalt, is dat alles gelijk weer zo vertrouwd en gewoon is voor ons. Dat hadden we niet verwacht. Wat dat betreft voelt het net, echt waar, alsof we drie weken met de boot op vakantie zijn geweest. Rijden over de snelweg, in je winterjas naar buiten.... boodschappen doen bij de Albert Heijn! Allemaal alsof we het vorige maand nog deden.
Het afgelopen jaar stelden we onszelf regelmatig de vraag: wat zouden we kopen als we zo naar de Albert Heijn zouden kunnen? Nu het weer kan, ach, is het lang zo aanlokkelijk niet meer. Wel makkelijk. En divers! Zo veel producten als er in de Nederlandse supermarkten liggen. Prachtig natuurlijk, maar we realiseren ons nu dat we ons eigenlijk heel prima voelen bij minder keuze.
VAKANTIE IN EIGEN LAND
 |
| krabben! |
 |
| Woehoe!!!! Echte sneeuw! |
SURPRISE
Vanachter het raam van een vakantiehuis in Uitgeest loeren we over straat. Aan de voordeur hingen we drie ballonnen en we vroegen de parkbeheerder om Hedda's ouders en zusje door te sturen met een 'u wordt ontvangen in het vakantiehuis'. Na een uurtje wachten is het moment daar en onze opzet slaagt. Hedda's ouders en zusje wisten van niets en de verassing is dan ook groot. Het weerzien is mooi, de laatste keer dat we Hedda's ouders zagen was in augustus 2014 in La Coruna, Spanje.Het is gek dat na zes weken nu opeens het geheim van ons afvalt, maar ook nog niet helemaal. Woensdagmiddag is er weer en verassing als Hedda's ouders ter gelegenheid van hun vijftig jarig huwelijk een vaartocht op de Zaan en een diner organiseren. De familie van Hedda is ook nog niet op de hoogte van onze komst naar Nederland en dus doen we de surprise nog een keertje dunnetjes over.
 |
| rondvaart op de Zaan |
Quirijn geniet op de rondvaartboot van het uitzicht op de Zaanse fabrieken en molens. Vooral de houtzaagmolen vind hij mooi, vanaf de Zaan zien we door het raam de zaag zijn werk doen, aangedreven door de draaiende wieken. Het wordt nog veel mooier voor Quirijn als hij met cadeautjes verwend wordt door vrienden van Hedda's ouders en als hij in de prachtig historische entourage van restaurant De Hoop op D'Swarte Walvis in de keuken zelf zijn nagerecht mag maken.
De dagen met Hedda's ouders en zusje vliegen voorbij en op vrijdag nemen we weer afscheid. Zij reizen terug naar Frankrijk en wij vervolgen de ratrace die hoort bij een kortstondig bezoek aan Nederland. 'S avonds geven we een presentatie over Suriname, Trinidad en Tobago voor de Vereniging van Toerzeilers. Zaterdagavond eten we bij vrienden en 's middags drinken we koffie op onze thuishaven, de Bruynzeelhaven in Zaandam. Quirijn wordt wederom verwend met cadeaus waaronder een 1 meter groot opblaas vliegtuig van de KLM. Misschien leuk als we die in opgeblazen toestand meenemen in het TUi vliegtuig waarmee we woensdag 16 maart terugvliegen naar Sint Maarten?! |
| Quirijn mag zijn eigen nagerecht maken |
 |
| Prachtig restaurant, heerlijk eten en fijn gezelschap |
De dagen met Hedda's ouders en zusje vliegen voorbij en op vrijdag nemen we weer afscheid. Zij reizen terug naar Frankrijk en wij vervolgen de ratrace die hoort bij een kortstondig bezoek aan Nederland. 'S avonds geven we een presentatie over Suriname, Trinidad en Tobago voor de Vereniging van Toerzeilers. Zaterdagavond eten we bij vrienden en 's middags drinken we koffie op onze thuishaven, de Bruynzeelhaven in Zaandam. Quirijn wordt wederom verwend met cadeaus waaronder een 1 meter groot opblaas vliegtuig van de KLM. Misschien leuk als we die in opgeblazen toestand meenemen in het TUi vliegtuig waarmee we woensdag 16 maart terugvliegen naar Sint Maarten?!
DANK
Iedereen die op welke wijze dan ook aandacht heeft besteed aan ons verblijf hier, bijzonder bedankt! Het was erg fijn om even in Nederland te zijn maar toch ook weer zo gewoon en zo vanzelfsprekend, alsof we nooit zijn weggeweest. Zoals Hedda vandaag verwoordde... 'Je zou zo vergeten om woensdag weer in het vliegtuig te stappen'. Het is dat we er vandaag nog een hele kluif aan hebben om de veel-te-veel spullen die we hier kochten te verdelen over alle koffers en tassen voor de ruim- en handbagage, anders zouden we inderdaad vergeten om weer te vertrekken.
Abonneren op:
Posts (Atom)