Artikel in Zeilen

In het decembernummer van Zeilen magazine, dat nu in de winkel ligt, staat een artikel van mij over de (jarenlange) voorbereiding van onze zeilreis! ‘Van Droom naar deadline’.

Ik vind het iedere keer weer erg leuk en bijzonder als een artikel geplaatst wordt, dus ben weer blij.

Voor de lezers die via het artikel in Zeilen op onze website komen:

Hartelijk welkom! Leuk dat je onze website even bezoekt! Op deze site staan onze belevenissen van de afgelopen maanden en ook van de periode ervoor, tijdens de voorbereiding. 

In de rechterkolom vind je verwijzingen naar websites van andere zeilers die momenteel onderweg zijn, in het tabblad ‘Links’ staan verwijzingen naar eerdere vertrekkers.

Wij zijn nu 5 ½ maand onderweg en liggen inmiddels op Lanzarote. We ervaren de reis tot nu toe als volgt:

Wat we heerlijk vinden: het leven aan boord, contact met andere zeilers en lokale bevolking, landen bezoeken, mooie dagtochten, de ankerbaaien, tijd doorbrengen met onze zoon, aankomen op nieuwe bestemmingen, tijd hebben voor elkaar.

Wat we niet leuk vinden: de meerdaagse zeiltochten. -Gek toch, dat te horen van iemand die van zeilen houdt??- Vooral de deining / golven maakt dat de meeste meerdaagse tochten tot nu toe onaangenaam waren. De moeite om je staande te houden op een continu stuiterende boot, in slaap komen terwijl je je steeds schrap moet zetten en lawaai van wind en zee om je heen, de eeuwige angst dat er dingen kapot gaan of dat de weersomstandigheden verder verslechteren, maakt het onprettig. Onze dagen onderweg vullen zich met wachtlopen, slapen, eten, aandacht voor onze zoon. Ruimte voor andere bezigheden hebben we op die tochten nog niet gevonden. We kijken dan ook niet uit naar de lange trajecten die voor ons liggen; eerst naar de Kaapverden circa 8 dagen en daarna circa 3 weken naar Suriname. 

… Kortom, de kwelgeest reist nog altijd mee… :-)

Met vriendelijke groet,

bemanning Antares,

Hedda, Quirijn, Walewijn

Landleven op Lanzerote

Op zeilgebied geen nieuws. Ach, verder ook niet zo veel nieuws eigenlijk. Het gaat, zo gezegd, zijn gangetje hier op Lanzarote. We liggen al 16, nee 17, nee 18 dagen in dezelfde haven. De tijd gaat snel. Wat doen we zoal?

De eerste negen dagen zijn we bezig geweest met de reparatie van onze Furlex (het rolsysteem van het voorzeil). Niet de hele dag, maar toch zeker een aantal uren per dag werken aan de Furlex en de rest van de dag op zoek naar de oorzaak en oplossing. Na anderhalve week… gelukkig, de Furlex doet het weer. En ja, de oplossing voor het probleem werd gevonden op Hedda’s verjaardag!

Atlantic Odyssey

Verder ontmoeten we veel andere vertrekkers hier in de haven. Waaronder een Amerikaans stel met twee kinderen, waardoor Quirijn lekker kan spelen met hun vierjarig zoontje.  De eerste week ligt de haven bomvol, de Atlantic Odyssey (een georganiseerde oversteek van Lanzarote naar Martinique, waaraan ruim dertig boten meedoen) vertrekt over een aantal dagen. We zwaaien de boten uit op hun vertrekdag en ik ben een beetje jaloers op de uitgebreide bemanningen aan boord van de schepen.  Stuk voor stuk varen ze met een flink aantal opstappers aan boord. Ik zie een Najad 460 met zes (begin) dertigers. Tja, dan is het een stuk relaxter oversteken dan wij met een onderbemande crew van twee plus klein kind. ... 3 uur op, 9 uur af, wat een luxe moet dat zijn!

Verjaardag Hedda

We vieren Hedda’s verjaardag ’s ochtends met de bemanning van een aantal buurboten op de koffie. Hedda heeft een appeltaart gebakken -- ik schreef het in de eerste alinea al, we hebben geen nieuws. En dan krijg je dit soort informatie dus :-)  --. Van onze buren van de Win2Win kregen we een prachtig cadeau; zij hebben ons de afgelopen weken een aantal keren gefilmd en hebben daar een prachtige compilatie van gemaakt. Er zitten zelfs beelden in dat wij de haven van Agadir uitvaren en de haven van Lanzarote binnenvoeren. Beelden die je nooit ziet van jezelf. Hedda en ik waren allebei tot tranen toe geroerd toen we de film aan boord van de Win2Win te zien kregen. Tja, belachelijk natuurlijk, maar wie ons kent begrijpt dat dit nou eenmaal zo gaat bij ons … Verder kreeg Hedda van buurboten nog Hollandse producten als pepernoten en appelstroop. Quirijn had een prachtige tekening en slinger gemaakt. Hij mocht dat vooraf niet verklappen van mij en heeft zich keurig ingehouden, maar toen Hedda de cadeautjes had uitgepakt zij hij: ‘en nu ga ik het verklappen’ waarna hij twee keer in zijn handen klapte.

 

Afsluitingsfeest verjaardag Hedda

Dan de avond van Hedda’s verjaardag. Tja, je wordt niet iedere dag ‘achtentwintig’, dus dan moet je groot uitpakken. Dat heeft Hedda gedaan! Op het haventerrein stonden om 18.30 uur vijf touringcars klaar. Zo ongeveer alle zeilers die op dat moment in de Marina Lanzarote lagen stapten in die bussen, waarna deze naar een jachthaven een half uur verderop reden. Daar vond in een mooie omgeving een receptie plaats met drank en hapjes. Dat is niet gek he, voor een verjaardagsfeestje? Nu ja, eigenlijk was het een receptie van de jachthaven. De familie Calero is eigenaar van een aantal jachthavens op de Canaries en nodigde alle zeilers uit voor een receptie. Geheel en al verzorgd door de familie. Erg sympathiek, wij hebben zo iets nog nooit eerder meegemaakt.  De familie Calero was aanwezig en de oudste hield een speech. Ook was er een speech van Jimmy Cornell, zeilers onder jullie kennen hem ongetwijfeld van zijn pilots zoals de World Cruising Routes. Leuk om de man eens te ontmoeten.

Lanzarote tours

De dag na de ontdekking van het Furlex probleem hebben we een auto gehuurd en het eiland rondgereden. Lanzarote is een bijzonder (kaal) eiland, soms heb je echt het gevoel dat je in een vulkaan rijdt. Heel bijzonder. Maar wij merkten dat we erg verwend waren door onze rondtocht in Marokko, waar de landschappen steeds veranderen. Hier is dat minder het geval.

Verder is het eiland heel, heel toeristisch. Overal waar maar iets te zien is, vind je een grote parkeerplaats met touringcars en huurauto’s. Ik vond dat wel leuk. Op een gegeven moment ben ik maar toeristen gaan fotograferen. Van de bezienswaardigheden was toch nauwelijks iets te zien, door alle toeristen die ervoor stonden.

museum over het ontstaan van vulkaaneilanden

Socializen XXL

Het weekend na Hedda’s verjaardag was het qua weersomstandigheden mogelijk om te vertrekken en de Furlex was gereed. Maar we wilden in het kader van de morele steun even wachten totdat de bemanning van de W2W met het vliegtuig naar NL vertrok, dus we zijn nog even gebleven. 

Om het wachten aangenaam te maken, bedacht Hedda een steigerborrel. En zo stonden er zaterdagavond ruim twintig man voor de Antares op de steiger en borrelden we met bemanningen van boten uit Nederland, Frankrijk, Duitsland, Engeland, Noorwegen, Zwitserland, Oostenrijk, Verenigde Staten en drie Turkse boten. Lekker internationaal. Een deel van de boten is van plan de komende tijd ook nog naar de Kaap Verden te varen, dus wellicht komen we hen daar nog tegen.

''Nee, gewoon een simpele borrel. Neem maar een flesje wijn mee
of wat biertjes . Geen hapjes ofzo hoor. We houden het gewoon simpel....'

Kerstweer

De weerssituatie na vorige weekend was helaas dermate slecht dat we hier nog wel even vastliggen. We hebben de afgelopen dagen soms erg harde wind gehad en verder veel, veel regen en ook heel wat onweer. Afgelopen zondag kwam er een Nederlandse zeilboot binnen varen  die we nog niet eerder waren tegengekomen, zij waren op hun reis zelfs nog geen andere Nederlandse zeilboot tegen gekomen. Leuk, er waren twee kinderen aan boord van rond tien jaar en al snel borrelden wij in de kuip met de ouders en speelde Quirijn binnen met de kinderen.

En zo rijgen de dagen zich aaneen. We hebben geen idee wat voor dag het is en als we hier in het dorp lopen verbazen we ons -in korte broek- over de kerstspullen in de winkels. Nu het al dagen regent  raken we overigens al wat makkelijker in de kerststemming … gewend als we zijn aan regen voor de kerst in Nederland  - maar ik hoef jullie natuurlijk niets te vertellen, kijk gewoon even naar buiten en je weet waar ik het over heb. Wij zijn hier de laatste dagen zeg maar solidair met jullie daar.

Kunnen we verder?

Nou, zoals gezegd, geen nieuws op zeilvlak of het moet zijn dat we nu ergens komende week een gaatje in het weerpatroon zien waarmee we wellicht verder kunnen. Onze gedachte is om naar Gran Canaria te varen, circa 120 mijl verderop. Maar die swell… er staan de komende dagen weer golven van 4,5 a 5 meter hoog. Niet te doen. Dus wachten we nog maar in de hoop (en verwachting) dat ergens volgende week niet alleen de wind, maar ook de golven afnemen.

En aan het einde van de steiger ligt ... de Burger King. Gelukkig weten we die meestal te mijden. Het is hier een volledig nieuwe jachthaven,
om de zoveel dagen opent een nieuwe sushitent, tapasrestaurant of cafe. 

Van Afrika naar Europa: Agadir – Lanzerote

Au revoir Maroc

Met gemengde gevoelens verlaten we zondagmiddag 2 november om 17 uur de haven van Agadir. Blij dat we Marokko hebben bezocht, zo indrukwekkend, zo mooi. Maar ook blij dat we weer vertrekken, want we hadden in Marokko steeds het gevoel op onze hoede te moeten zijn. Wat dat betreft verandert er de volgende dagen overigens niet veel. Ook tijdens het zeilen, zeker op meerdaagse tochten over grotere afstanden, zijn we continu alert. Op alle bewegingen en geluiden van het schip, de situatie van de zee en golven, de wind, alle uitrusting en apparatuur aan boord en de overige scheepvaart. En op onszelf natuurlijk, zorgen dat wijzelf geen schade oplopen als de boot een schuiver maakt en voorkomen dat we zeeziek over oververmoeid raken.

Vooruitzicht

Het is typisch. Voor ons ligt een tocht van ca 230 mijl. Dat is, ter vergelijking, ruim heen en weer van IJmuiden naar Lowestoft. Een hele tocht dus. Maar omdat onze vorige tocht (Faro – Agadir) rond de 430 mijl lang was en omdat we de komende maanden veel langere tochten voor de boeg hebben, voelt deze tocht als een klein stukkie. We zijn overigens blij dat we in een keer van Faro naar Agadir zijn gevaren, zo hebben we al weer meer kunnen wennen aan het varen van lange afstanden. Bovendien hadden we, als we in plaats van Agadir naar onze initieel beoogde bestemming Rabat waren gevaren, nu weer vastgelegen vanwege de harde wind en flinke swell die daar staat. Wij profiteren de komende dagen van naar verwachting NO 4-5, met helaas in de eerste nacht NO 5-6. Dat is ons eigenlijk iets te hard, maar woensdag gaat het ook hard waaien en dan loopt de swell weer flink op. Voor woensdag willen we daarom op Lanzerote zijn. Dinsdag zal de wind naar verwachting afnemen naar NO 2-3.

Dronken stuurautomaat

Hoe dan ook, het is best een afstand die we moeten varen. De eerste uren motoren we omdat er geen wind is. Onze stuurautomaat doet het weer, al slingert hij met grote slagen van links naar rechts alsof hij, in de dagen dat wij met huurauto Marokko bezochten, de complete illegale alcoholvoorraad van Agadir en omgeving erdoorheen heeft gejast. Oh, dat is trouwens best een ding... Wij bezochten in Agadir een supermarkt. En via een zijdeur de aanliggende slijterij. Een goede moslim drinkt natuurlijk geen alcohol. En dus stond de parkeerplaats vol met auto’s, stuk voor stuk met zenuwachtig om zich heen kijkende mannen erin. Af en toe liep er een ander mannetje naar zo’n auto toe, ging een raampje over en werden er tasjes vol flessen drank (auto in) en geld (auto uit) gewisseld. Ook in de slijterij zenuwachtige en opgetogen mannen. Bij de uitgang werd er fooi uitgedeeld, wij denken om ervoor te zorgen dat de winkelier zijn mondje dicht houdt. Wij kochten er twee flessen Marokkaanse wijn, Hedda was de enige vrouw in de toko.

Anyway, een aantal uren na ons vertrek uit Agadir gaat het waaien en kan de motor uit. We varen met gereefd grootzeil en volledig voorzeil de nacht in. Via de marifoon hebben we contact met de Win2Win, zij zijn ook uit Agadir vertrokken en onderweg naar Lanzerote.

Het waait al snel dik NO4 met vlagen 5, later die nacht 5 met uitschieters naar 6 Bf. We reven ook het voorzeil. Vervelend is, dat de golven flink opbouwen. We stuiteren behoorlijk en maken regelmatig een schuiver van een golf af. Binnen is het een flink kabaal vanwege de golven tegen de romp en in de kooi moet je je schrap zetten om te blijven liggen, maar daardoor kom je nauwelijks in slaap. Oncomfortabel en onprettig. De volgende ochtend gaat het nog te keer en bespreken Hedda en ik de situatie. Dit vinden we niet leuk. Hoe houden we dit een week vol, onderweg van de Canarische Eilanden naar de Kaap Verden? Laat staan de tocht erna, circa drie weken naar Suriname? Dat is niet te doen op deze manier! Dit vinden we helemaal niet leuk. Bah, bah, bah. En ja, weer vergeten om foto's te maken tijdens het gehobbel. Of eigenlijk heb ik er wel aan gedacht, maar had niet de energie om foto's te maken. Gelukkig zijn wij niet zeeziek, maar arme Quirijn spuugt drie keer, waarbij hij de laatste keer ook de kuip en Hedda onder spuugt. Van tijd tot tijd hebben we via de marifoon contact met de Win2Win, erg gezellig. Wij hebben tijdens onze reis nog niet eerder meegemaakt dat we opvaren met een andere boot. Het bevalt ons wel goed, vermindert het gevoel helemaal alleen te zijn op de grote, lege, donkere zee.

Uitwijken

Maandag is de hele dag rond NO 5, af en toe iets minder en af en toe wat meer wind. We hobbelen nog altijd behoorlijk. Het voordeel van deze situatie is wel, dat we flink opschieten. We tikken regelmatig 7 of 7,5 knopen aan en lopen verder rond de 6 tot 6,5 knoop. We kunnen gedurende de eerste nacht en dag zelfs de (bij minder wind) snellere Win2Win prima bijbenen, tot onze eigen verassing.  Maandag rond 13 uur hebben we de halve oversteek er al op zitten. Eind van de dag ontstaat een akkefietje met een zeeschip dat maar niet reageert op onze oproepen via de marifoon. Nadat hij op twee mijl afstand van ons wijkt en achterlangs steekt, roept Hedda hem nog een keer op om te checken of hij de Win2Win, die een aantal mijl achter ons vaart, ook wel ziet. De man reageert geïrriteerd waarom wij hem zo nodig al zes mijl geleden opriepen. Tja, zegt Hedda, als hij toen gereageerd had, hadden wij hem verteld dat wij een kleine koerswijziging konden maken en achter hem konden passeren. Dan had hij zijn koers en snelheid kunnen handhaven. Omdat er geen contact was, moesten wij onze koers en snelheid wel vasthouden en moest hij (conform de regels) uitwijken voor ons… Het leidt in ieder geval even lekker af van het gestuiter en zo zijn we een uurtje zoet. Het schip passeert achter ons en voor de Win2Win en daarmee keert de rust weer terug.

Minder wind

Maandag einde van de middag neemt de wind wat af en vlakken ook de golven wat af. Of raken we er aan gewend? Tijdens mijn wacht van 20 uur tot 00 uur neemt de wind, conform de voorspelling, nog even toe maar tegen middernacht zwakt de wind af naar 3-4 Bf. Tijdens de wacht van Hedda (00-04 uur) kan het rif uit het voorzeil. 

In ons grootzeil laten we het rif staan, hoewel we minder snel gaan vaart dat wat ontspannender dan met volledig grootzeil. 

Vanwege het slaapgebrek uit de vorige nacht en het gehobbel op maandag overdag ben ik erg moe als ik aan mijn wacht (04-08 uur) begin. Daarom slaap ik af en toe 5 a 10 minuten met de kookwekker bij de hand. Tijdens de overdracht zegt Hedda in de verte lampen te zien, maar niet te weten wat het is. Op de AIS is niets zichtbaar, misschien zijn het vissers? Gedurende mijn wacht komen we wat dichterbij en bij het licht worden zie ik dat het de lichten zijn van dorpen op Lanzerote. Land in zicht! Omdat de wind behoorlijk afneemt loopt onze bootsnelheid flink terug en loopt de Win2Win snel bij ons vandaan. Zij varen met hun lichtere boot bij minder wind stukken sneller dan wij. Mooi om op de AIS te zien hoe goed zij snelheid kunnen houden, terwijl bij ons de snelheid terugzakt naar 3,5 tot 4 knopen. 

Het is weer lekker varen zo, met afnemende golven en dito wind en in het zicht van de haven. Ons fototoestel komt dus weer aan dek, evenals die van Quirijn.

Land(zarote) in zicht!

  

Worstelen met de Furlex

Een uurtje voor de haven zetten we de motor bij, de wind is te veel afgenomen om nog voortgang te boeken. We krijgen het voorzeil niet ingerold, kennelijk zit er iets klem in de Furlex (dat is het rolsysteem waarmee je het zeil kunt in- en uitrollen). Uiteindelijk halen we het voorzeil met enige moeite helemaal naar beneden en binden het aan de reling vast. Morgen maar kijken wat er aan scheelt. Gelukkig deed dit probleem zich niet voor midden op zee, toen we het zeil moesten reven vanwege de toenemende wind. 

Dinsdag 5 november 12.00 uur leggen we aan in de spiksplinternieuwe Marina Lanzerote. De haven is vorige week officieel geopend. Het ziet er mooi uit, al zijn er nog wat opstartproblemen. We vinden het erg leuk dat we in de deze haven weer tussen andere vertrekkersboten liggen, uit alle landen tot aan Australië en Nieuw Zeeland aan toe.

Arrecife

We liggen nu een week in de Marina van Arrecife. We hebben alle onderdelen van de Furlex uit elkaar gehaald maar nog geen oorzaak en oplossing voor het niet functioneren gevonden. We demonteren alles wat maar los kan en halen ook het hele voorstag los om e.e.a. te inspecteren.  Al vier dagen werk aan gehad, maar helaas nog geen oplossing. Morgen maar eens de mast in, misschien is de voorstag gebroken.

Hier in de haven ligt naast de Win2Win ook de Nederlandse boot Batjar en we ontmoeten de bemanning van de Amerikaanse Gavroche. Die boot kwamen we maanden geleden in A Coruna ook al tegen, maar toen waren zij niet aan boord. Quirijn speelt met hun twee kinderen terwijl wij met de ouders kennismaken en bijkletsen. Helaas vertrekken zij op korte termijn al naar de Carieb en zal het nog wel lang duren voordat wij hen (misschien) weer tegenkomen. Ook ontmoeten we een Duits echtpaar met twee kinderen, waarvan de oudste van Quirijns leeftijd. Hoewel zij twee dagen na onze aankomst alweer vertrekken, liggen onze routes redelijk gelijk en we hopen en verwachten hen de komende tijd ook weer tegen te komen, zodat Quirijn weer een speelmaatje vindt. 

IKEA

Er is hier op Lanzerote een IKEA. Een kleintje weliswaar, maar een echte. Heerlijk zeg! We hebben er lekker in een huiskamer gezeten. Na maanden weer eens op een echte bank gezeten! In een (bijna) echte woonkamer! O.K. de tv wilde niet aan en als we achter ons keken, zagen we allemaal mensen langs onze woonkamer lopen, maar als we de andere kant op keken leek het net echt. Heerlijk! We overwogen om een kopje koffie uit het restaurant te halen en de hele middag met een boekje onder de schemerlamp in de huiskamer te blijven zitten, maar dat hebben we maar niet gedaan.

Naast de Furlex werkzaamheden verdiepen we ons momenteel in luisterboeken, te downloaden van internet. Lijkt ons geweldig om via de Ipod tijdens onze nachtwachten luisterboeken te kunnen afspelen. Zelf boeken lezen verrgoot de kans op zeeziekte dus dat durven we niet echt aan. Bovendien verblindt het lezen je ogen, waardoor je even nodig hebt voordat je in het donker weer kunt zien.

Nu is Hedda binnenkort jarig, dus wie nog een cadeau wil geven… :-)

Roadtrip Marokko

Land van Contrasten
Marokko, een land van contrasten. Adembenemende landschappen. Maar met een bevolking die datzelfde landschap gebruikt als vuilnisbak. 

Grote armoede tegenover ultieme rijkdom in Marakech. Droomvilla's omringd door oases van siertuinen met alle kleuren bloemen en planten. Aan de overzijde van de weg, verdorring, verwoestijning, uitdroging. De siertuinen van de rijken slokken het water op waar zo’n groot tekort aan is in het omringende land. In de oude binnenstad (Medina) probeert de bevolking het hoofd boven water te houden. Iedere dag is het voor deze mensen ploeteren om overeind te blijven. Handkarren, leerlooierijen vol chemische stoffen, bedelaars, parkeerwachters. Zij zijn officieel aangesteld door de overheid, maar zonder salaris. Moeten het hebben van wat de parkeerders hen betalen. Toeristen zijn natuurlijk vogelvrij, die moeten worden uitgebuit. Een enkeling klust bij; of we hashies willen?

Perspectiefloos leven op het dorre platteland. Dorpen vol verveeld hangende mannen langs de grote weg. Soms is er werk, dan haalt een pick up auto de mannen op. Maar meestal is er geen werk en wachten de mannen de hele dag voor niets. Mannen ja. En jongens. Vrouwen zien we op het platteland nauwelijks. Zeker niet alleen. Zij zitten binnen.

Toerisme
En daar rijden wij dan aan voorbij. In een huurauto die voor een week meer kost dan de 2500 Dirham (ca 250 euro) die een goed betaalde ambtenaar hier maandelijks krijgt. Nog zo'n contrast dus. De rijkdom van de toeristen tegenover de armoede van de bevolking. Geen wonder dat bij iedere stop die wij maken, hordes mannen en jongens bedelen om geld. Onprettig vinden we het wel. Erg onprettig. We zijn niemand tegengekomen die zonder bijbedoelingen wilde helpen. Altijd moet er geld tegenover staan.

Schrijnend is het ook. Regelmatig zien we in de middle of nowhere, soms tientallen kilometers van het vorige en volgende dorp, mannen langs de kant van de weg zitten om spullen te verkopen aan toeristen. Nou ja, spullen? Tot aan stenen aan toe. Met een zeiltje op twee, drie stokken beschermen zij zich tegen de koude wind. Een keteltje water op een vuurtje houdt hen misschien warm. Wij passeren met cruisecontrol, airco/verwarming en fototoestel. 

Route
Vanuit Agadir bezochten we vijf dagen met een huurauto het binnenland van Zuidelijk Marokko. Dag 1 reden we via de kustweg naar Essouira en vervolgens door naar Marakech. Dag 2 bezochten we Marakech. Dag 3 reden we door het Hoge Atlasgebergte (over de Tizi n' Tichka pas van 2260 meter hoog) naar Ouarzazate, richting de woestijn. Op dag 4 reden we via een zuidelijke route (de N10) terug naar Agadir. Dag 5 nog even op en neer naar het 180 kilometer zuidelijk van Agadir gelegen Sidi Ifni. In totaal reden we circa 1200 kilometer over voornamelijk keurige en recent verbeterde wegen. Soms slechte wegen, een deel reden we onverhard. Wat een prachtig en afwisselend landschap! Maar wat een - we hebben het helaas niet anders ervaren - onprettige bevolking. 

Onderstaand een fotoreportage van onze roadtrip door Marokko. Je vindt er veel foto's van landschappen. Wij waren diep onder de indruk van de steeds wisselende, maar altijd prachtige landschappen. Op de foto's zie je weinig lokale bevolking. Wij vonden het simpelweg te schrijnend om de mensen in hun armoede te fotograferen. 

Dag 1 - Agadir - Essouira - Marakech

Een prima kustweg brengt ons 175 kilometer noordelijk langs de oceaan naar Essouira. Onderweg komen we een veld met meer dan vijftig dromedarissen tegen, bij elkaar gehouden door twee herders. We hadden Quirijn beloofd minimaal 1 dromedaris of kameel te zien, die belofte hebben we na twee uur rijden al ingelost. 

We rijden door dorpen waar langs de weg kleine winkeltjes staan, garages waar oude auto's als Renault 12, Renault 18, Peugeot 504 en oude Mercedessen rijdend worden gehouden. Veelal taxi's, die binnen eigen regio's tussen de dorpen rijden. 

Auto uit de jeugd van Hedda

Essouira vinden we fraai. De oude Medina is (zoals alle Medina's) ommuurd en vanaf deze muur heb je

een mooi uitzicht over de oude stad en over zee. In de haven bouwt men met de hand houten vissersschepen, zowel groot als klein.

Medina Essouira

Dag 2. Marakech

Dankzij oud-collega Femke Haccou en haar ouders (van wie we een reisgids Marakech kregen) vinden we in deze hectische stad onze weg. De Medina van Marakech is druk! Niet normaal zeg. Nu ja, wel normaal voor de lokale bevolking, zij weten niet anders. Bizar, wat een gekkenhuis. En wat een smerige troep. Vuil op straat, uitwerpselen, een lekkend riool. In de smalle straatjes wemelt het van de mensen, daar tussendoor rijden fietsen, brommers, ezels met karren en af en toe zelfs een auto. Ze toeteren je opzij. Quirijn is het allemaal te druk, hij zoekt steevast de veiligheid van zijn buggy. Sla je van een hoofdroute af een doodlopend steegje in, dan wordt het al iets rustiger. Nog een bochtje om en je loopt tussen blinde muren. Aan het einde een kleine deur. Achter die deur ligt een Riad, in ons geval Riad Amanouz. Een oase in de hectische omgeving. 

Eerst een impressie van de Medina Marakech.

Djemaa el Fna

We bedenken ons, dat ons bezoek aan Marakech eigenlijk sowieso een reis terug in de tijd is. Ik koester altijd al de wens om eens rond te lopen in het Amsterdam van begin 20e eeuw. Hier, in Marakech, opent zich die wereld. Een stad waar alle activiteit plaatsvindt in het oude centrum. Zo was het ook in de Amsterdamse Jordaan van ruim honderd jaar geleden. Armoede, krotten, grote gezinnen wonend in een paar meter verkrotte woning. We bezoeken ook het nieuwe Marakech, maar buiten woningen, hotels en een enkel restaurant en winkel, is daar niet veel. Het economisch en sociale leven speelt zich af in en rond de nauwe, versleten straten van de oude Medina.

Een van die economische activiteiten is de leerlooierij. Hier wordt leer vervaardigd op een wijze waarop dat ook al honderden jaren geleden ging. Het is wederom schrijnend om de mannen aan het werk te zien. Badend in chemische stoffen, omgeven door ongedierte en stank.

Na de hectiek van de stad is het heerlijk om weer het doodlopende steegje in te slaan naar de Riad. Een Riad is een woonhuis, tegenwoordig vaak een hotel. Rondom een open ruimte (buitenlucht) bevinden zich meerdere gesloten vertrekken. Een aantal verdiepingen hoog. Op het dak vaak een dakterras. In de Riad hoor je niets van de hectiek buiten de deur. Het is een oase van rust. Heerlijk om bij te komen van de drukte in de stad. In onze Riad Amanouz worden we zeer hartelijk ontvangen door de gastvrouw. We krijgen een uitgebreide toelichting over de stad. Iedere ochtend staat een heerlijk ontbijt klaar en vertelt de gastvrouw honderduit over Marokko, Marakech, alle sociale en andere mistanden in het land en de stad, de ontwikkelingen die het land doormaken en de problemen waarmee het kampt. Op de ochtend van ons vertrek loopt de sympatieke vrouw helemaal met ons mee de Medina uit naar de parkeerplaats waar wij onze huurauto hebben staan, om de parkeerwachters te vertellen dat zij het niet in hun hoofd moeten halen om ons -toeristen- zo veel mogelijk geld af te troggelen. http://www.riadamanouz.com/

Dag 3 - Groen is het nieuwe rood

Met enige opluchting laten we de volgende ochtend de Medina achter ons. We zijn wel toe aan wat rust en kijken uit naar de lange autotocht door het Hoge Atlasgebergte die we vandaag voor de boeg hebben. We zijn de bocht nog niet om, of worden staande gehouden door een politieagent. We zijn door rood gereden. Althans, volgens oom agent. Of nee, volgens zijn collega, die -zo legt de sympatieke snordrager ons uit- een eind terug zag dat wij door rood reden. In werkelijkheid was daar geen sprake van, reden wij keurig in een rijtje door groen. Maar ja, ons protest heeft natuurlijk geen zin. Ja, hij weet het ook niet, zijn collega, die meldde hem dat. Belachelijk, schandalig, maar onderdeel van de Marokko Belevenis, moeten we maar denken. It's all in the game. We mogen 70 euro afrekenen. Terwijl onze vriend de formulieren invult maken we stiekem een foto van hem (het is in Marokko streng verboden foto's van politieagenten, militairen, overheidsgebouwen en grenzen te maken... maar we willen toch wat genoegdoening voor deze onrechtvaardigheid. Hoewel we de foto maakten, durf ik hem niet op de weblog te plaatsen). 

Deze ervaring dragen we de komende dagen met ons mee. Overal zien we in onze beleving politieagenten op ons loeren. We rijden langzamer dan langzaam om ook maar niet in de buurt te komen van de maximum toegestane snelheid, tot grote frustratie van de Marokanen in hun oude Renaults en Peugeots. Bij ieder stopbord staan we minimaal vijf seconden stil, ook al is er in de wijde omgeving geen ander verkeer te bekennen.

Op het platteland staat bij vrijwel ieder dorp een politiepost waar auto's worden aangehouden en gecontroleerd. Ieder keer houden we ons hart vast. Wat zouden ze nu weer verzinnen? Gelukkig blijft het bij de ene keer in Marakech. 

Hoge Atlas

De doorgaande weg van Marakech naar Ouerzazate leidt ons over de 2260 meter hoge Tizi n' Tichka pas. Het landschap is continu anders. Maar altijd prachtig, adembenemend.

Ook hier wonen mensen. Links onder de woningen ligt was te drogen en een stukje lager lopen twee kinderen naar het dorp.

Einde van de dag bereiken we Ouarzazate. Rond deze stad worden veel films opgenomen. Seven Years in Tibet, Jewel of the Nile, Gladiator etcetera. Grappig, een stad in the middle of nowhere. We slapen er in een hotel uit vervlogen tijden. Het straalt een en al vergane glorie uit. We zien op een vergeeld aanplakbiljet een bedankbriefje van Timothy Dalton (speelde in James Bond). Hij sliep hier ook, maar dat was niet vorige week ... in 1986. Zij zijn er bijna dertig jaar later nog altijd trots op, hoewel de vergeelde foto vrijwel onzichtbaar is geworden. We zijn de enige gasten, verder is het hotel uitgestorven. 

Dag 4 - Ouarzazate - Agadir

Deze dag rijden we ca 400 kilometer over glooiende wegen terug naar Agadir. De eerste honderd kilometer komen we nauwelijks andere auto's tegen. Een deel van de route is onverhard. Af en toe een vrachtwagen die zich moeizaam de berg ophijst, waarbij de snelheid terugloopt naar 5 kilometer per uur. Wij airco-en er in hoog tempo omheen. Gedurende een groot deel van de dag houden we zicht op de besneeuwde toppen van het Atlasgebergte, we cirkelen op afstand om de Jebel Toubkal heen, met 4167 meter de hoogste berg in Noord Afrika. 

taxistopplaats in een van de dorpen. Iedere regio heeft haar eigen kleuren taxi's, hier groen met wit. En iedere regio heeft haar eigen merk en type. Handig, zo specialiseren de monteurs zich in een type en  kan ook de inkoop van onderdelen specifiek plaatsvinden. 

Geduld, geduld, nog een paar fotootjes . 

Antares net zichtbaar aan de andere kant van de steiger. Om ons heen nieuwe, luxe appartementen. In de achtergrond een tekst die zoiets betekent als 'voor god en vaderland'. Maar misschien staat er ook gewoon 'zo, nu eerst een bavaria'.

 Zo, na een lange maar prachtige dag in de auto zijn we weer terug op onze boot in Agadir. Eltjo en Lilian van de Win2Win liggen ook nog in de haven en dat vinden we reuze gezellig! We praten gezellig bij over onze en hun belevenissen. De Marina is een soort compound. Een haven omgeven met appartementen, afgesloten door een slagboom. Dit is een andere wereld. Voor vrijzinnige Marokkanen een uitje. Sommigen lopen hier zelfs in korte broek. Enkele meisjes en vrouwen met blote schouders. Sommige restaurants hier schenken zelfs alcohol. Een groot contrast met de rest van Marokko.

Dag 5 - Sidi Ifni

We gunnen onszelf geen rust en rijden de volgende dag op en neer naar het ca. 180 kilometer zuidelijker gelegen Sidi Ifni. Tot in de jaren '60 was dit een Spaanse enclave en er moeten nog wat Art Deco gebouwen te vinden zijn en ook de sfeer schijnt er, volgens onze lonely planet, heel relaxed te zijn. Wij vinden het echter nogal tegenvallen, maar misschien hebben we gewoon te veel gezien de afgelopen dagen? In ieder geval is de route ernaartoe ook weer prachtig. 

Links, een van de weinige Art Deco gebouwen, deze in de vorm van een schip.

He, is dat niet de oude auto van Jan?

Overal vuilnis. Zoals hier net buiten een dorp in de bermen, maar vooral links op de foto.

Overal half afgebouwde huizen. Als er weer geld is, bouwt men verder. Dit is een normaal beeld van een stadswijk. Eigenlijk zien wij dit soort beelden thuis op het journaal ook, als de oorlog in Syrie in beeld is. Dan denk ik altijd dat het kapotgeschoten huizen zijn, maar kennelijk kijk ik dan met een te westerse blik.

Vertrek

Zondag 2 november leveren we onze huurauto weer in. We moeten nog een aantal uren wachten totdat we onze paspoorten en zeebrief van de boot weer afgestempeld terug krijgen van de douane en daarna verlaten we Agadir, Marokko. Blij dat we Marokko hebben bezocht, maar ook blij dat we het land weer verlaten. We hadden het gevoel altijd op onze hoede te moeten zijn en we waren het gebedel van de bevolking meer dan zat. We vertrekken eind van de dag richting Lanzerote. Het zal een pittige overtocht worden van twee dagen, ca 230 mijl. Maar daarover in een volgend blogbericht.

Voor nu, hartelijke groeten vanuit het zuiden.