Tobben in een tobbe

De vakanties in Nederland zijn voorbij, dat lijkt ons een goed moment om een inkijkje te geven in ons cruisersleven. Zie het als steunbetuiging aan jullie, lezers, die hun zomervakantie al haast vergeten zijn en weer volledig ondergedompeld zijn in werk, studie of school. Want zo mooi relaxed als jullie denken dat wij het hebben, zo is het niet hoor. Een bericht dus om jullie te verlossen van een –onnodig en onterecht- gevoel van jaloezie.

Vakantie?

Heb medelijden met ons! Wat wij doen is allesbehalve een tweejarige vakantie. We merken dat dit voor sommige thuisblijvers echter moeilijk is voor te stellen. En ik moet toegeven, de foto’s die wij plaatsen op onze blog, helpen niet om jullie het beeld van een tweejarig strafkamp in te prenten. Om daar nog maar eens een schepje bovenop te doen, verderop in dit blogbericht een aantal plaatjes van ons bezoek aan het eiland Cies, een van de natuurreservaten voor de Spaanse kust. Wat een prachtig eiland! En ja, ook die foto’s stralen een eeuwigdurende vakantiesfeer uit, ik weet, ik weet… Op minder aangename momenten, die we regelmatig hebben,  grijpen wij simpelweg niet naar ons fototoestel. Moeten we maar eens doen.

Hoe omschrijven we dan ons cruisersleven? In 2004 lazen wij een pakkende omschrijving in het boek ‘400 maandagen’ van Hans-Elias de Bree. De Bree beschrijft (de voorbereiding van) een zeilreis die hij samen met zijn vriendin maakte. Wij vinden het boek een aanrader voor wie een realistisch beeld wil krijgen van een zeilreis en voor wie zelf ook met het plan rondloopt. In het voorwoord schrijft De Bree: ‘Een vriend van mij schreef ‘Als je honger hebt gooi je een lijntje uit, als je moe bent ga je slapen, als je het warm hebt spring je overboord en natuurlijk driemaal per dag seks’. Die beschrijving lijkt niet alleen een droom, maar is dat ook. Want de werkelijkheid is net even anders. In plaats van alle dagen zondag is het zeven dagen per week maandag: je bent altijd druk met het onderhoud van de boot, je hebt de zorg of het anker houdt en bent altijd met het weer bezig. Verder is een boot klein voor twee ego’s. …. Dat klinkt misschien negatief maar het feit is: je moet werken voor een reis als deze’ .

Wij ervaren het ook zo. Er is altijd, altijd, werk te doen. Het dagelijks onderhoud aan boot en uitrusting, reparaties, voorbereiding van de volgende tocht, in iedere haven uitpuzzelen waar je terecht kunt voor … noem maar op… (we lopen regelmatig kilometers langs drukke autowegen naar een of andere speciaalzaak), weerberichten binnenhalen om in te schatten of we nog wel veilig op een ankerplaats liggen en wanneer we wel/niet kunnen/moeten vertrekken voor een volgende etappe. Natuurlijk ook de gewone huishoudelijke werkzaamheden, maar boodschappen doen neemt hier zo een have dag in beslag (grote supermarkten liggen per definitie aan de andere kant van de stad) en kleding wassen makkelijk een dag. Voor wie echt wil weten hoe dat wassen gaat, in het blogbericht 'Maandag Wasdag' (direct onder het blogbericht dat je nu leest) een uiteenzetting. Ik raad niemand aan om dat te lezen, het is een erg lang verhaal. Maar goed, mocht je je niet kunnen bedwingen, zie  'Maandag Wasdag'. Verder kost het uploaden van een blogbericht al snel 3 a 4 uur door alle foto’s, exclusief de tijd die nodig is om überhaupt internetverbinding te maken en nadat de zwakke verbinding weer verbreekt, opnieuw te maken.

Naast het werk is er de zorg of alles wel heel blijft en zo niet hoe we dan eea kunnen repareren, of we niet in zwaar weer terecht komen, het varen in de mist, aanlopen van havens met brekende golven in de haveningang, de spanning die we voelen iedere keer als we een donkere nacht invaren, zorgen over onze kosten in relatie tot onze begroting, redden we het met elkaar wel (een boot is klein), zorgen over het weer dat zich al tijden niet houdt aan het normale patroon en wat dit dan betekent voor het vervolg van onze reis, zeker voor straks de grote oversteek van de oceaan maar ook eerder al naar de Canarische Eilanden en de Kaapverden...  en gebroken nachten als de boot door golven en deining erg rolt op een ankerplaats of als de wind ’s nachts aantrekt.

Klagen wij? Nee zeg! Wij wisten vooraf waar we aan begonnen. Maar we kijken elkaar nog wel eens met grote ogen aan, als ons uitspraken bereiken zoals ‘nou, nog een fijne vakantie verder’ of zoals ‘goh, ik zou zo graag met jullie willen ruilen zeg’ van iemand waarvan we weten dat hij ’s nachts op de camping naar een toiletgebouw lopen al gedoe vindt.

Naaiwerk

Ah ja, en de komende tijd hebben we een nieuwe categorie klussen: naaiwerk. We kochten verschillende kleuren stof en band en met onze naaimachine gaan we de komende tijd helemaal los. Wat staat er momenteel op onze naailijst? Drie sjorbanden stikken op de dekhoes van onze bijboot, verlengen van zes sjorbanden voor (en reparaties aan) de huik (dat is de hoes die over het grootzeil zit als we niet zeilen), nieuwe ritsen naaien in een bijboottas, vier banden van de bimini (zonnetent boven onze kuip) vervangen… te dik voor de naaimachine dus dat wordt handwerk <1 GEREED, was 4 ½ uur werk, drie te gaan>, vlaggetje van de joon (google dat maar) repareren <GEREED>, broeken korter maken, zeventien gastenvlaggetjes maken.

Onze naailijst zal groeien, sommige ingewikkelde klussen zetten we er nog maar even niet op. Eerst oefenen met eenvoudiger werk. Zo willen we een hele nieuwe huik maken, maar dat is zo veel werk, die komt voorlopig niet op de naailijst. Ook moet er een hoes komen over de tubes van de bijboot, om de boot tegen UV te beschermen als hij in het water ligt. Dat wordt een hele klus.

Landenvlaggen

De gastenvlaggetjes verdienen uitleg voor niet-zeilers. Als je met je boot een ander land bezoekt, hang je een vlaggetje van dat land onder de stuurboord zaling (zeg maar, naast de mast). Dat betekent dat we voor ieder land dat we bezoeken een gastenvlaggetje nodig hebben. GB, F en B hadden we al van vorige tochten, E en P kochten we voor vertrek. Maar om nu voor de komende 17 of meer nog te bezoeken landen vlaggen te kopen, dat wordt te kostbaar. Bovendien is het ook aardig om zelf de vlaggetjes te maken.

Lilian (van de Win2Win, een andere Nederlandse zeilboot die ook onderweg is) geeft ons tips mee, vol goede moed gaan we aan de slag. Marokko. Ik (Walewijn) krijg de instellingen van de naaimachine niet in orde, mijn draad loopt steeds vast. Hedda dan… Eerst het rode basisvlak maken. Eerste zijde van het vlak afstikken… halverwege loopt naaimachine vast. Krrrrr…. Knip, worstel, opnieuw… zit er in. Hmmm… vergeten de zoom dubbel te nemen, dus met rafelrand. Knippen we later bij. Zijde twee. Hee, da’s gek, nu staat de naaimachine plotseling op zigzag stand. Ziet er gek uit. Nu ja, als ie straks hoog onder de zaling hangt, zie je dat niet meer… Zijde drie… rechte steek nu. Mooi. Maar de draad zwalkt over het lapje alsof ie net een halve liter Port achter de kiezen heeft. De rode basis is gereed, inclusief bevestigingskoort om straks onder de zaling te hangen. Straks de groene ster nog, dat wordt een uitdaging. We weten nu al dat we het resultaat van onze eerste naaiarbeid niet aan Lilian durven te laten zien, maar het is voor ons bruikbaar. Bovendien ook een goede oefening voor de uitdagingen die ons nog te wachten staan.

Als je vlaggennaaier bent, kijk je met een andere ogen naar landenvlaggen. We bladeren door ons boek ‘World Cruising Destinations’ waar alle landenvlaggetjes in staan. We worden er stil van. Vooral in de Cariebeanen is men creatief geweest in het bedenken van landenvlaggen, alsof eeuwen koloniaal bewind moest worden afgeschut met een onmogelijk ingewikkelde vlag. Google maar eens op ‘Anguilla’ of ‘Grenada’. En dan deze: ‘Dominica’ … we moeten gaan papagaaiborduren! Even overwegen we om alleen landen met eenvoudige vlag te bezoeken … maar dan blijft er in de Carieb weinig over. Vlagtechnisch is ‘Libië’ overigens een geweldige vaarbestemming; een groen vlak, verder niets.

Het wordt nog een hele klus alle landen te maken. Gelukkig hebben we ook een aantal bonusbestemmingen: in ‘Guadeloupe’ en ‘Martinique’ kunnen we met onze Franse gastenvlag uit de voeten en in de Nederlandse bovenwindse eilanden (Saba, St Eustatius en Sint Maarten)waait  weliswaar niet de Nederlandse vlag, maar die drie eilanden hebben dan weer wel een en dezelfde gastenvlag, dus dat is drie eilanden voor de prijs (of in ons geval, het werk) van één.

Isla Cies

Tijd voor wat vakantiefoto’s. Zoals gezegd, Cies was prachtig! Zie onder  het resultaat van 3,5 uur foto’s uploaden. Met excuses voor de layout, ik krijg de foto's nooit mooi ingevoegd in blogger.

 

Porto forever?

Wij (en jullie) noemen ons zeilers, of cruisers zoals dat internationaal heet. Maar je zou ons momenteel net zo goed liggers kunnen noemen. We liggen wat af hoor. Begin september lagen we in Baiona (Spanje) een week voor anker te wachten op de wind die in deze regio altijd vanuit het noorden waait, ze hebben er zelfs een naam voor: de Portugese Noord. Wij moeten naar het zuiden, dus noordenwind is ideaal. Maar de Portugese Noord waaide uit zuid. We hebben een windloze dag gebruikt om maar snel naar Porto te motoren. Daar liggen we weer dagen lang.

Wij hadden overigens al een mooie tien-jaar-oude Port gescoord voor we in Porto aankwamen. Acht mijl voor onze aankomst in Porto zagen we in de verte een zeilboot dobberen en door de verrekijker zag ik dat de opvarende onze aandacht probeerde te krijgen. Deze Engelsman was vijf dagen eerder uit Falmouth vertrokken en na te veel wind had hij een aantal dagen te weinig wind (what’s new?). Hij was door zijn brandstof heen en dobberde op zee. Voor hem lag een nacht in windstilte op zee, met mist. We hebben hem twee en half uur achter Antares aangesleept naar Porto en als dank ontvingen we de mooie port.

In Porto liggen we in een jachthaven die veel te hip is voor ons. Iedere middag staat het parkeerterrein naast de jachtclub vol met auto’s van Portoianen die hier hip komen doen en zich met champagne en hapjes op het terras nestelen. In trendy outfit en met de laatste zonnebril doen zij een middagje yachtieleven. Wij yachties daarentegen, slipperklapperen in onze weken niet gewassen vale kloffie langs het terras met onder de ene arme een vuilniszakje en onder de andere een handdoekje. Even douchen, was toch alweer een dag of uhm… negen geleden (geen zorg we wassen ons wel hoor). Het contrasteert hier nogal, zeg maar.

De Portugese Noord blijft vrolijk uit het zuiden waaien en we rekenen er op dat we nog zeker een week, maar waarschijnlijk twee weken, in Porto moeten blijven liggen. Het is onduidelijk of de Portugese Noord daarna terugkomt of dat de Portugese Zuid (zelf bedacht, nog geen Portugees die daar op is gekomen...) blijft staan. Kunnen we nog niet weg. Dat gaf Hedda al het gevoel 'hier nooooit meer weg te komen'. Ja, zij kan er wat van. Stad-technisch zou dat trouwens allesbehalve een straf zijn. We zijn verliefd geworden op deze mooie stad en raden iedereen aan om eens een stedentrip te maken. En gebruik dan deze kaart http://porto.use-it.travel/. Die leidt je buiten alle toeristen om naar de plekken waar de locals komen.

lokale wasserette in Porto... zo kan het ook

blitse parkeergarage uit jaren 1920!

interieur parkeergarage

... met Fiat 500 aan de muur

Vintage lunchplek

Universiteit

kerk met alles in goud

station

En dooooorrrrrrrrrrr…..

Het mooie van de Portugese kust is, dat er zo’n beetje iedere 35 a 45 mijl wel een haven ligt die aangelopen kan worden. Een aantal havenaanlopen is bovendien de laatste jaren verbeterd door middel van nieuwe (verlengde) pieren. Verder is het een overzichtelijke kust, met weinig ondieptes en rotspartijen, waardoor de navigatie vrij eenvoudig is. Als de wind ook nog eens uit het noorden zou waaien (zoals ie dus normaliter doet), dan zou het een hele relaxte zeilkust zijn.

Op (de nare) dinsdag 9 september vinden we echter een dag waarop de zuidenwind even wat minder hard blaast. We vetrekken naar een haven 45 mijl verderop waarvan ik nu al de naam niet meer weet. De rustige weerssituatie blijft nog wat langer bestaan en daarom besluiten we een nacht door te varen en komen de volgende ochtend 06.30 uur in Peniche aan. Lastige aanloop in het donker omdat er zo veel visnetten (aangegeven met onverlichte kleine boeitjes of jerrycans) voor de kust van deze vissersplaats liggen, maar het gaat allemaal goed. In Peniche ziet het er naar uit dat we hier zeker een week, waarschijnlijk een kleine twee weken moeten wachten totdat de zuiden wind weer wat minder hard waait en deining en golven acceptabel zijn om verder te varen. Dat is iets meer straf dan Porto, want Peniche hebben we gauw gezien. En dan ontstaat er weer een klein gaatje (weather window) en varen we afgelopen zaterdag door naar Oeiras. Dat ligt aan de monding van de Taag, vlakbij Lissabon. Daar liggen we nu twee dagen en daar blijven we nog wel een week. Vanwege het weer, natuurlijk ook omdat we de stad gaan bezoeken (gisterenavond zijn we al even naar Cascais geweest) en verder, dat weten jullie inmiddels, om klussen te doen, de was te doen etcetera.

Vervolg

Maar ondertussen tikt de tijd door... Het is ongeveer 150 mijl varen naar de Algarve. We zitten al weer te rekenen en te plannen (wat niet kan, omdat we geen invloed hebben op de weersomstandigheden) ... begin oktober krijgen we bezoek in de Algarve... halen we dat wel? Normaal gesproken moet dat geen probleem zijn, maar met die Portugese Zuid kun je geen plannen meer maken. Het kan nog spannend worden als het over anderhalve week, twee weken, nog steeds hard uit het zuiden waait. Zo tobben wat af in onze varende tobbe en verlangen af en toe naar vakantie. Ach, het geeft jullie een mooie inkijk in ons cruisersleven. Of in ons ‘tobbersleven’. Want zo zou het eigenlijk moeten heten, het leven dat wij lijden.

Met groet, de tobbers.

Maandag Wasdag

*) LEES DIT BERICHT NIET! Echt, doe het niet… Het is slechts het aanhangsel bij het blogbericht dat hierboven staat. Een uitwerking van een activiteit (de was doen) die in het blogbericht hierboven gewoon in 1 zin beschreven is; zo kan het ook.  Dus lees gewoon dat bericht en als je jezelf dan echt niet kunt bedwingen, echt nog zin hebt om een avond met je neus voor de computer te hangen, dan mag je hieronder verder lezen.

Oh, je bent er nog? Laatste waarschuwing… weet je echt waar je aan begint? 

Nou, vooruit dan maar. Voor de moedige lezer die wel doorleest, daar gaan we dan … een illustratie van een doorsnee was-weg-werk-activiteit op de Antares.

Proloog

Wij van de Antares kampten al lange tijd met gebrek aan wasmachines. Ja natuurlijk, dan wassen we echt wel op de hand, maar de grote dingen zijn lastig omdat we beperkte ruimte hebben aan boord en alles aan boord zo zout is, dat de was niet goed schoon wordt en/of droogt.

Ergens in augustus lagen wij voor anker in Pablo de Caraminal en daar ging het gerucht op de ankerplaats dat er in de naastgelegen marina een wasmachine en droger stond.

Maandag Wasdag

10.00 uur. We hebben veel was te doen, dus sorteren alles uit op soort en kleur, maar vooral op wat echt noodzakelijk gewassen moet worden en waar we eventueel nog wel zonder zouden kunnen. Want, hoewel we vol vertrouwen zijn dat we vandaag alle was kunnen wegwerken, weet je maar nooit.

10.30 uur. We laden alle was in de bijboot en varen daarmee naar de marina. Omdat onze boot niet in de marina ligt, mogen we eigenlijk geen gebruik maken van de wasmachine, dus leggen we onze bijboot zo onopvallend mogelijk tussen twee aangemeerde boten aan een steiger. Vervolgens lopen we met drie volle tassen was naar het havenkantoor. We hebben een sleutel nodig voor het washok en na enig navragen weten we dat we die bij de bar moeten halen. Daar spreekt niemand iets anders dan Spaans maar na wat gebaren ontvangen we de sleutel. We willen ook geld wisselen voor de wasmachine, maar na nog meer uitvoerige handgebaren blijkt dat we gewoon kunnen wassen en na afloop betalen aan de bar.

11.00 uur. We staan we oog in oog met de wasmachine. Het blijkt een vrij klein ding te zijn constateren we enigszins teleurgesteld. Dat kost minimaal vier wasrondes voordat we onze was hebben gedaan. Nu ja, de dag is nog lang. Er zit een andere was in de wasmachine en alle knoppen die kunnen knipperen, knipperen. Behalve de knop ‘on’. Hij /zij zal toch niet?  Zo veel onnozelheid… de eigenaar van het wasgoed is vergeten de aan knop in te drukken? Wij zijn de beroerdste niet, zeker niet als eigenbelang in het spel is, dus drukken wij voor hem of haar op de bewuste knop waarna de machine enthousiast aan zijn opgave begint en ons via het display dat zijn buik siert laat weten 1:47 nodig te hebben voor de schone taak. O.K. Dan moeten wij om 12.45 uur weer terug zijn om onze was er in te doen.  Terug naar de bijboot breng ik Hedda en Quirijn eerst naar het strand (we hebben Quirijn al dagen geleden beloofd om naar het strand te gaan maar door allerlei andere werkzaamheden aan boord komt het er maar niet van. Nu het arme kind al twee dagen vanaf onze ankerplek op het mooiste strand van de wereld uitkijkt is hij niet meer te houden). Ik vaar door naar de Antares voor wat schrijfwerk.  

12.30 uur. Ik tuf weer met de bijboot naar de haven. Op de steiger moet ik moeite doen om de havenmeester te ontlopen.

12.50 uur. Ik heb zonder kleerscheuren de wasmachine bereikt. Hoewel wij een volle waszak op de wasmachine hadden gezet, codetaal voor wassers, wat zo veel betekent dat wij de eerstvolgende klant zijn, vond iemand kennelijk dat drie minuten na het verstrijken van de laatste wasbeurt te veel ongebruikte wasmachine tijd opsnoept en heeft zijn of haar was in de wasmachine gestopt. Wel zeer sympatiek, hij/zij koos het korte wasprogramma. Dat duurt 26 minuten en de afteller staat nu op :25. Was ik een minuut te laat om herrie te schoppen tegen de voordringer. Een half uur wachttijd, dat is precies de tijd die ik nodig heb voor een retourtje wasmachine-Antares, zodat er niets anders opzit dan een half uur doelloos rondhangen rond de wasmachine, maar weer niet zo doelloos dat het argwaan zou kunnen wekken bij de havenmeester en hij in de verleiding komt te informeren van welke in zijn haven geparkeerde boot ik wel net ben.

13.25 uur. Van de voordringer is natuurlijk geen spoor te bekennen, dus mieter ik haar (het moet een zij zijn, mannen dringen niet voor bij de wasmachine)schone was in de plee… Nu ja, dat had ik willen doen maar gemakshalve gooi ik het op de droger. De plee is aan de andere kant van het gebouw, anders had ik zeker…  Mijn was kan er in, nu ja, inderdaad een klein kwart van de totale hoeveelheid was die wij in voorraad hebben.

13.30 uur. Alle knoppen op de wasmachine knipperen behalve de ‘on’ knop en ik druk op de ‘on’ knop. Voor de zekerheid blijf ik nog vijf minuten staan kijken en zie dat de wasmachine keurig haar werk doet. Ik tuf in de bijboot terug naar Antares en ga weer achter de computer zitten om verder te schrijven aan een blogbericht als ik via de marifoon hoor ’Antares, Antares, hier Hedda, over’. Hedda heeft de handmarifoon mee naar het strand en meldt dat zij het wel welletjes vindt daar. Bovendien moeten we nog boodschappen doen, dus of ik direct even de boodschappentassen mee wil nemen. En de bolderkar omdat we nogal veel boodschappen nodig hebben en we die dan naar de bijboot kunnen rijden. Dus tuf ik tien minuten later in een volle bijboot naar het strand. Als ik op het strand blijf, kan Quirijn nog even spelen en ondertussen gaat Hedda boodschappen doen. Ik geef haar een tijdslot van 30 minuten, daarna moeten we de boodschappen naar Antares brengen en daarna ik weer door naar de wasmachine.

15.00 uur. Alle boodschappen zijn – in supersnel tempo- gehaald en met de bijboot inclusief strandspullen naar Antares gebracht. Het achterdek staat nu vol met boodschappen en strandspullen. Omdat ik wat in het oog van de havenmeester ben gekomen, besluiten we dat het beter is dat Hedda nu even naar de wasmachine vaart.

15.30 uur. Hedda stapt aan boord van Antares. Zij trof de wasmachine in een alomknipperende staat, alleen de ‘on’ knop knipperde niet… terwijl ik notabene de wasmachine vijf minuten had geobserveerd om mij er zeker van te stellen dat mijn vriend zijn zo vertrouwde taak uitvoerde. Hedda heeft maar weer op de startknop gedrukt en hoopt dat het nu wel goed gaat. De rest van de middag besteden we aan het inruimen van onze boodschappen. Een hele klus omdat we behalve dagelijkse boodschappen ook nog wat voorraden aan boord halen. Die voorraden krijgen naar gelang het soort een vaste plek in lastig toegankelijke kasten aan boord en worden stuk voor stuk genoteerd in een voorradenmap, met inbegrip van de houdbaarheidsdatum.  Zo houden we overzicht van onze voorraden, vooral belangrijk als we meerdaagse of straks meerweekse oversteken maken.

17.15 uur. Hedda stapt vol goede moed in de bijboot naar de marina.

17.30 uur. De wasmachine heeft zijn taak volbracht. Resultaat: de was is schoon. Mooi, mooi. Hedda doet de was in de droger en is een kwartiertje later weer aan boord, met de overige vuile was waarvan we besloten hebben om die hier maar niet te gaan wassen. Dat zou nog dagen duren in dit tempo maar we moeten morgen van onze ankerplek weg in verband met veranderende weersomstandigheden.

18.25 uur. De droger heeft zijn taak gedaan, maar de was is nog niet droog. Wel iets minder nat. Nog maar een beurtje.

19.20 uur. Er zijn wel wat dingen droog na de tweede droogperiode. Dat gaat, net als alle nog natte was, in de waszak. Hedda levert de sleutel in bij de bar en betaalt voor het gebruik van wasmachine en droger, althans, dat is haar intentie. Maar in de bar is niemand te vinden. Twintig minuten later is ook dat gelukt en tuft Hedda terug naar Antares

20.00 uur. Hedda is terug aan boord en daar hangen we de kajuit en voorkabine van Antares vol met alle nog natte was. Daarna vouwen we tussen de natte was de droge op en kijken terug op een wasdag waarin we zo maar 25% van onze wasvoorraad hebben weggewerkt en dat in slechts tien uur tijd. Voor het gemak rekenen we de resterende droogtijd van de natte was rond ons maar even niet mee.

Maandag weer Wasdag, maar nu een weekje later

VIGO, een week later. Sinds Pablo do… hebben we geen wasmachine meer gezien en ook in enigszins gedateerde marina van Vigo is geen wasmachine. Maar de havenmeester weet een wasserette op nog geen tien minuten lopen van de haven en dat is haast te mooi om waar te zijn! Op een plattegrond krabbelt hij een kruisje op de hoek van de  Rua Rosalia de Castro en Rua de Calexon H. Botana de Balado.

We gaan er eerst maar eens kijken, voordat we alle was mee die kant opnemen. Op de betreffende hoek vinden we niets dat op een wasserette lijkt. Op de tegenovergelegen hoek wel een dichtgetimmerd winkelpand, misschien zat daar ooit? Als we het pand van dichtbij bestuderen, lijkt het eerder een sigarenboer te zijn geweest. We kijken eens verder in de omgeving en lopen een paar rondjes maar vinden geen wasserette. We vragen maar eens in ons beste Spaans, maar een wasserette vinden we niet.

ZOEKTOCHT

De wasnood is na ruim drie weken zonder wasmachine behoorlijk groot. We vinden een aangrenzende lange straat met een wat rafelachtig winkelpatroon. Van alles door elkaar, van goed verzorgd tot uitermate louche. Dat zijn kansrijke straten als het gaat om het scoren van een wasserette, zo weten wij bootreizigers. Aan het begin van de straat vinden we een speeltuin waar Hedda en Quirijn achterblijven terwijl ik de lange straat en alle aanliggende zijstraten en een parallel gelegen straat afstruin. Ik kom onderweg van alles tegen, koop brood voor de lunch, nog wat fruit.

Het Spaanse woord voor wasserette ken ik niet, wat dat betreft komt Hedda hier veel beter uit haar woorden, maar toch weet ik een aantal Spanjaarden duidelijk te maken wat ik zoek (ik trek aan mijn shirt, maak een beweging alsof ik hem in een wasmachine stop, sluit de deur van de fictieve wasmachine en draai dan heel hard met mijn hand rondjes waarbij ik zuuuuuuuuuuu zeg). De Spanjaarden die ik aanspreek weten ook niet waar een wasserette is. Of ze weten het wel, maar ik begrijp hun antwoord niet. Of ze weten het wel, maar willen het niet zeggen. Tenslotte hebben wij Hollanders ooit nog eens de Spanjaarden ons land uitgeknokt (eind zestiende eeuw?), dat zit die Spanjaarden vast nog altijd dwars en nu kunnen ze eens lekker revanche nemen op mij. Dat zal het wel zijn. Hoe dan ook, ze vinden mijn toneelvoorstelling uitermate amusant maar ik kom geen steek verder. Ik blijf wat langer ronddwalen in de omgeving van een ‘Casa de Seniorras’, een woonkazerne voor alleenstaande seniorras, daar moet toch een wasserette geld aan kunnen verdienen?

Uiteindelijk keer ik onverrichter zaken terug naar Hedda en Quirijn.

VIJF KANSEN

Hedda pakt het een stuk professioneler aan dan ik. Die avond speurt zij via de zeer trage internetverbinding naar ‘lavanderia Vigo’. Hedda vindt er vijf.

De volgende ochtend laden we gezamenlijk de bolderkar in. Vier volle zakken was stapelen we op elkaar. Bovenop komt Quirijn. Het is laag water, dus de steigerplank loopt erg steil naar de kade. We tillen samen de bolderkar naar de kade. Vanaf daar moet Hedda het verder zelf redden.

Ik ga eens uitgebreid Antares schoonmaken. De romp, het dek, de kuip, daarna alle lopende delen ontzouten en wat kleine klusjes aan het dek. Ik doe extra mijn best om Antares er goed uit te laten zien, want vanmiddag komen Klaas en Carla een borrel drinken. Gisterenavond zagen we hier in de haven hunTrintella 44 liggen en hebben we even aangeklopt. We werden gelijk aan boord uitgenodigd en bij deze gezellige mensen koffie gedronken. Ik keek mijn ogen uit, het interieur van deze T44 is het mooiste interieur van alle Trintella 44’s die ik tot nu toe heb gezien. Die afgeronde kasten! Wauw... Klaas en Carla, mochten jullie ooit aan verkopen denken. Denk dan aan ons :-) … zo gaan mijn gedachten op de loop terwijl ik onze trots schrob en boen.

Hedda houdt mij per telefoon op de hoogte van haar ontwikkelingen. Wasserette 1 bestaat niet meer. Wasserette 2 ligt al fors de heuvel op. Ze is er bijna, wacht even… oh nee toch? Gesloten in de maanden juli en augustus… tjonge jonge. Naar nummer 3 dan maar. Maar dat is echt balen, want het gaat hier nu echt stijl omhoog. Hedda sleept de bolderkar achter zich aan en zweet zich een ongeluk. Haar kleren kunnen straks ook de machine in, als ze er een vindt althans. Hedda gaat nu ophangen ze heeft twee handen nodig oom de volle bolderkar mee te trekken. Ja, Quirijn zit er nog bovenop, het is hier te stijl voor zijn loopfiets. Die bungelt nog ergens achterop de bolderkar. Tot straks…

Ik verplaats mijn poetsactiviteiten naar het interieur van onze Antares en ben daar zo nog twee uur zoet. Direct ook maar weer even alle ruimtes onder de vlonders gecontroleerd op lekkage en/of andere onvolkomenheden en gezellig verwend met een emmertje sop.  Klaas en Carla zullen tijdens de borrel echt niet onder onze vloer kijken, maar het kan maar weer schoon zijn daar.

Mijn telefoon gaat. Hedda. Ze heeft het gehad, maar ook gevonden! Gehad heeft ze het met alle gesleep met de bolderkar. Gehad heeft ze het met de Vigoianen. Ongelofelijk! Sleept ze zich een ongeluk met die volle bolderkar-met-(jammerend?)-kind-en-aangehangen-loopfiets over het trottoir de berg op, hebben die trottoirgebruikende Spanjolen en tegenovergestelde richting niet eens het fatsoen een stapje opzij te doen voor het zwaartransport bergopwaarts. Hedda is gestopt met uitwijken, ze beukt gewoon tegen de neerdalers op als die weigeren opzij te gaan. Het zijn toch kleine mannetjes en vrouwtjes hier, die kan ze hebben… Maar ze heeft het ook gevonden! Wasserette nummero 4. Open. Wasmachines vrij. Wasdrogers vrij. Check! Yes! Alle, ja Walewijn, alle was zit er al in en over … 1:27 is de was klaar en gaat de hele handel de drogers in. Quirijn zit nu op het terras aan de appelsap, Hedda geniet aan  hetzelfde tafeltje van koffie. Halve liter water heeft ze net al op.

EUFORIE

Anderhalf uur later gaat weer de telefoon. Er is ergens iets minder goed gegaan, maar wat dat iets is, wordt mij niet helemaal duidelijk. Hoe dan ook, zit de meeste was nu in de drogers.  En Hedda en Quirijn zitten aan een welverdiende lunch. Lunch? Ik kijk op de klok. Half drie alweer. De tijd vliegt hier in Spanje, lijkt wel veel harder te gaan dan thuis. Ik pak ook maar even wat brood maar gun me eigenlijk geen tijd want ik wil de boot schoon en netjes hebben en ook nog het kastje met alle telefoonladers, usb kabels, 12v laders en andere kabels herorganiseren. Nu is het zo, dat een grote kluwe kabels je grijnzend aankijkt als je het kastdeurtje opent. No way dat je zonder worsteling het juiste kabeltje te pakken krijgt. Dat irriteert mij al zo lang we onderweg zijn. Gelukkig hebben we de afgelopen jaren wel eens chinees of Indonesisch gegeten en heb ik alle bakjes (je weet wel, die witte met doorzichtige deksels) bewaard. We hebben een flinke stapel aan boord en als een soort origami sorteer ik alle kabels in een aantal bakjes. Functie bij functie, lekker overzichtelijk. Ik ben helemaal blij met het resultaat. De kleine geneugten  van een cruiser…

Hedda belt. Ze loopt bergafwaarts terug naar de marina. Een deel van de was hangt over de bolderkar te drogen, een ander deel natte was broeit in een tas, maar het grootste deel is droog. Alles is schoon. Bergafwaarts gaat soepel, Hedda hoeft eigenlijk alleen maar te sturen. Niet alle Vigonaren stappen op tijd opzij voor de denderende wastrein, een enkeling incasseert een bolderkar in zijn buik. Het mag de pret niet drukken. We hebben schone was, we hebben schone was! Als Hedda weer op de haven aankomt, hoef ik haar niet te helpen van de kade af de steiger op. De loopplank ligt nu recht. Het is hoogwater. Daaruit weten we;  Hedda en Quirijn waren zes uur bezig met vier volle zakken was. Zo snel was het ons nog niet eerder gelukt! We hangen de overgebleven natte was aan een waslijn op het dek, als slingers ter viering van ons record.

stil moment

Beste bloglezers,

we hebben weer een lang bericht gemaakt over ons bezoek aan het mooie eiland Cies, de prachtige stad Porto en de wind die langs de Portugese kust altijd uit het noorden waait (de Portugese Noord), maar nu weken uit het zuiden. Precies waar wij heen moeten.

Maar dat bericht laten we achterwege. Wij laten onze pen rusten en staan stil bij het overlijden van Hedda's tante vorige week en het overlijden van onze havengenote Yvonne begin deze week. Wij wensen alle familie en vrienden sterkte toe en leven op afstand mee.

Vanuit Peniche, Portugal.
Hedda, Quirijn, Walewijn

Filmpje van Quirijn, eerste stuurman van onze Dinghy