Week twee

Korte versie: wo 17 juli zijn we van Boulogne naar Cherbourg gevaren, waar we donderdag aankwamen. Zondag voeren we naar Guernsey waar we een nacht voor anker hebben gelegen in een mooie baai. Maandag zijn we naar Terguier gevaren en bezochten we vrienden. Woensdag door naar L’Aber Wrach. Vanochtend (do 24 juli) wilden we doorvaren naar Brest, maar dichte mist weerhield ons daarvan. 

Lange versie: Week twee. Een week van ontmoetingen.

We liggen voor anker in een subtropische baai bij Guernsey. Het is zondagmiddag (20 juli) en we kunnen wel zien dat Guernsey een financieel zakencentrum is. Terwijl de privejets over ons heen scheren op weg naar de landingsbaan, ankert rond ons de ene na de andere speedboot. Iedere Guernseyer lijkt wel een boot te bezitten en zo’n zonnige zondagmiddag is natuurlijk de gelegenheid om de gashendel eens lekker open te trekken. Vervolgens gaat in ‘onze’ baai het anker de plomp in en dan met de bijboot naar het terras aan het strand. Wij vinden al deze drukte reuze gezellig. Het is de eerste keer dat we een vakantie / vertrekkersgevoel hebben. Zo moet het dus zijn. In een baaitje met uitzicht op hoge beboste kliffen, met af en toe een villa tussen de palm(!)bomen. Het water is al even blauw als de lucht. Geweldig! Wij zijn intussen druk met onze mobiel
e telefoons. Hoewel we in het financiële hart van de Engelse overzeese gebieden liggen, hebben wij geen mobiel bereik. Nou en? Hoor ik je denken. Jullie wilden toch zo nodig de drukke wereld uit? Dat is natuurlijk ook zo. Maar nu dubben we of we morgen naar Roscoff varen, al een aardig eind richting onze uitvalsbasis voor de Golf van Biskaje, of dat we een detour maken naar Treguier. Misschien zijn onze vrienden Martijn en Marieke met hun kinderen daar op familiebezoek, maar ik vermoed dat zij nog een week ergens anders heen zouden gaan. Typisch. Eigenlijk hebben we alle tijd en kunnen rustig hoppend langs de Bretonse kust richting Brest maar zo voelt het niet. Nog steeds voelen we onrust. Hebben het gevoel dat we moeten opschieten als de wind en de zee dat toelaten.

Dubben, dubben. Het wordt Trequier. Maandag varen we in de zon naar Treguier. Er staan behoorlijke golven, Hedda voelt zich niet optimaal. De haven van Treguier is een uur varen een rivier op en dat is geen straf. Wat een prachtige rivier. Prachtige roze/paarsachtige rotsformaties aan de monding gaan langzaam over in een glooiend landschap met bossen afgewisseld door huizen en landerijen. We meanderen mee met de rivier en zien in de verte de Kathedraal van Treguier. Negen jaar geleden waren we hier ook toen Martijn en Marieke trouwden in die prachtige Kathedraal. In stilte bedachten we toen al dat we hier ooit met onze eigen boot naar toe zouden willen varen. Zouden M&M&co er ook zijn? Zodra we bereik hebben sms en bel ik Martijn. Ik krijg geen contact, zijn telefoon staat kennelijk uit. Enigszins teleurgesteld genieten we toch geweldig van het prachtige uitzicht vanaf de rivier. Dan krijg ik een sms. Van Martijn. ‘Ik zie jullie boot. ??? Verwondert kijken we om ons heen, maar zien niemand. Big Brother?? ´Ja, misschien ziet hij ons op Marine Traffic’* zegt Hedda 'maar zijn ze gewoon in Nederland'. We meren af in de marina en even later staat de familie Keppel voor onze neus. Geweldig. Al een aantal dagen volgden ze onze verrichtingen en in spanning wachtten zij af of wij Treguier aan zouden doen. ‘Nee, ze varen naar Roscoff’ ging het aan de keukentafel bij de Keppels. Om even later te constateren dat de Antares toch op weg is naar Treguier. Ze hebben op verschillende plekken langs de rivier gestaan om ons een groots onthaal te geven, maar we hebben elkaar niet gezien. Nu krijgen we in de haven een groots onthaal, met als cadeau een echte Bretons gastenvlag, die we onder de zaling hangen.

Quirijn is door het dolle en speelt op de steiger met Victor en Amandine. Plons, bootje in het water die dan door de stroming richting steiger drijft. Daar vissen ze hem met schepnet uit het water waarna het tafereel zich opnieuw voltrekt. Wij vertellen ondertussen aan Marieke en Martijn onze ervaringen van de afgelopen week.

*) voor wie dat nog niet weet en ons wel wil volgen, op de webiste www.marinetraffic.com kun je zien waar wij varen. Niet altijd, soms zijn we buiten het bereik van ontvangers of hebben wij onze AIS uitstaan. Je kunt zoeken op mmsi nummer 244100199.   

Boulogne sur Mer - Cherbourg

Dat ging zo. Woensdag 16 juli vertrekken we om 04.30 uur uit Boulogne sur Mer naar Cherbourg. Een tocht van - he, da's gek- volgens onze kaartplotter 140 mijl en volgens onze handheld GPS 160 mijl... Geen wind dus 28 uur varen op de motor. De dagen ervoor was er wel wind, maar pal tegen. Zo gaat dat op een zeilreis. Na een mooie zonnige (!) dag verheugen wij ons op een heldere nacht met maan en sterren. Ik (Walewijn) lig binnen te slapen, als Hedda mij om 23.00 uur naar buiten roept. 'Kom eens kijken Waal, volgens mij varen we daar zo een mistbank in. Kijk maar, hij komt zo naar ons toerollen'.  En inderdaad, even later varen we in dichte mist. Gek om zonder enig zicht door het donker te varen. Over een aantal uren passeren we een gebied met zeeschepen en daarna volgt de aanloop bij Cherbourg. Gelukkig kunnen we met onze AIS, kaartplotter en radar onze eigen positie en die van andere schepen volgen, maar spannend is het wel. Na een aantal uren zien we wel sterren boven ons, maar op zeeniveau zien we nog altijd niets. Zo turen we uren in het duister. Ik zie een vallende ster en wens in stilte dat de mist snel zal optrekken. Dan piept het AIS alarm; er ligt een schip op aanvaringskoers. Het is een tweehonderd meter lange olietanker op weg naar Le Havre. Er is ook een passagiersschip in de buurt en twee vissersboten. Maar vooral die olietanker is lastig. Gaat het wel goed? Zit er geen vertraging in de AIS? Zend hij wel exact de juiste posities uit, of met een afwijking? Zonder zicht ga je twijfelen aan zo'n computerschermpje.  Net als Hedda zegt 'Waal, we gaan hem oproepen via de marifoon' valt er een fel licht over mij heen dat direct ook weer verdwijnt. Even later is het er weer. Het is de vuurtoren van Pointe de Barfleur, op zeker tien mijl afstand. Ook zie ik de boordlichten van de olietanker. En in de verte het passagiersschip en een vissersboot. De mist is opgetrokken. Zo maar ineens. Ik denk terug aan mijn wens na de vallende ster. Om 06.30 uur zijn we in Cherbourg en vallen allebei uitgeput in slaap. Quirijn wordt natuurlijk net wakker wanneer wij gaan slapen. Hij speelt twee uur lang stil met de lego en kruipt dan bij mij in bed om ook nog even gezellig te liggen. Wat een lieverd!

Zeilgoeroe

We blijven een aantal dagen in Cherbourg en ontdekken twee speeltuinen en een botanische parktuin. Verder proberen we onze nieuw gekochte opvouwbare bolderkar. Hij bevalt super goed en we hebben veel bekijks met in onze bolderkar snoepie Quirijn in zijn knaloranje reddingsvest omringd door tassen vol was en boodschappen en bovenop zijn eigen loopfiets. 

Een steiger verderop ligt een kleine zeilboot die ik van verre herken. Het is de Chartist Lady, van Jean Heylbroeck. Deze Vlaming vertrok in 1989 zonder geld voor een zeilreis rond de wereld. Met een boot zonder veel uitrusting, een motor die het vaker niet deed dan wel en in een tijd dat navigeerde gebeurde met een sextant, in plaats van gps. Hij schreef het boek 'De wereld is rond', een van de eerste boeken over lange zeilreizen die ik las. Een aanrader! Het inspireerde mij om zelf zo’n reis te maken. We worden uitgenodigd aan boord en leren een uitermate bescheiden en sympathieke man kennen. De volgende middag nodigen we hem bij ons aan boord uit en hij kijkt zijn ogen uit. Zo veel ruimte en comfort als de Antares biedt is hij niet gewend op zijn stoere maar kleine Chartist Lady. 

Guernsey

Zondagochtend half vijf (ja weer zo vroeg… af en toe verlang je als zeiler wel eens terug naar de kantooruren) vertrekken we uit Cherbourg. We hebben de stroom mee in de Aldernay Race. Dat is een gebied tussen de Frans Kust bij Cap de la Hage en –natuurlijk- het eiland Aldernay. Het stroomt daar tot wel 10 knopen. Onze boot vaart meestal tussen 6 en 7 knopen, dus als we die stroom tegen hebben dan gaan we …? Ja. Dat willen we dus niet. Rond 12 uur varen we langs Guernsey en vinden de mooi beschutte baai iets verderop. Eind van de middag vertrekken de speedboten weer naar haven, huis en werk en blijven wij alleen in ‘onze’ baai achter.

Vakantie

Terug naar de gezelligheid aan boord in Treguier. Na de borrel aan boord maken we met de Keppels een wandeling door de prachtige historische binnenstad van Treguier en eten op het dorpsplein mosselen. Quirijn eet bijna een hele pan met mosselen leeg en daarna nog een ijsje toe. 'Ohohohohohohoh' roept hij met grote ogen uit als een goot glas chocolade ijs voor hem wordt neergezet. Zo veel lekkers is hij niet gewend. Quirijn heeft het, net als wij, uitermate naar zijn zin zo gezellig met de familie Keppel. Victor is hier zijn grote held. Samen maken ze nog een rondje in de draaimolen, of zoals Quirijn de volgende dag zegt 'papa, mag ik nog een rondje met mijn vriendje in die windmolen die zo ronddraait'. 

... Voor de lezers die verzuchten dat dit toch wel erg veel Quirijn info & foto is voor zo'n zeilblog... de grootouders van Quirijn lezen ook mee :-), Hallo Aly, Jan en Anita! Voor Aly; als je op de foto's klikt, dan worden ze uitvergroot. En voor alle grootouders; hier nog een foto van de kleine. Hoppakee.

Dinsdagochtend is Martijn al weer vroeg bij ons aan boord om de plannen voor die dag door te spreken. ’s Middags haalt hij ons met de auto op en gaan we met z’n allen naar het strand. Vervolgens naar het huis van Marieke en Martijn waar we heerlijk barbequen met een tafel vol vis, vlees en salades. Ik word aan tafel een beetje stil van zo veel gastvrijheid en hartelijkheid. Wat zijn wij blij dat we toch naar Trequier zijn gevaren! Het was zo gezellig en fijn, dat wordt nog een hele tour om deze twee vakantiedagen te overtreffen de komende tijd. Maar we gaan ons best doen.

En doorrrrrrrr......

Woensdagochtend vertrekken we om 6 uur (voelt een beetje als uitslapen) richting Roscoff. De wind loopt lekker mee dus we besluiten, ondanks dat we de stroom tegen krijgen, om direct door te varen naar L’Aber Wrach. Die plaats vormt een betere uitvalsbasis voor de tocht langs de westpunt van Bretagne naar Brest.  Begin van de avond valt de wind weg en zetten we de motor weer aan. Het zicht wordt ook snel minder, het is de hele dag al heiig maar nu begint het mistig te worden. Even later horen we een gek geluid en loopt het toerental van de motor terug. Als ik meer gas geef, komt de motor niet op toeren. We hebben ook nauwelijks voortstuwing meer. Na wat onderzoek constateren we dat er iets in de schroef zit. Op zee kunnen we al wat verwijderen en hinkebenend varen we door naar de haven. Daar ga ik net voor het donker wordt met duikpak het water in om de schroef weer schoon te maken. 
Vanochtend hadden we om 6 uur willen vertrekken naar Brest, maar toen was het dichte mist. Volgende tij mee is vanavond, maar dan is de verwachting hier onweer en windstoten. Dus nu wachten we maar even af wanneer we weer verder kunnen.  

Zo. Nu had ik mij voorgenomen om een niet zo’n lang verhaal te schrijven. Dat is dus niet gelukt… misschien lukt het de volgende keer wel?

Tot slot; Kenavo! (zoek dat maar op) 

Grijs, Grauw en hoge golven

We zijn onderweg! En het valt nog helemaal niet mee. Na prachtig weer de afgelopen maanden, is Antares sinds haar vertrek omhuld door grijze luchten, matig tot slecht zicht, alle soorten regen en een dag met hoge steile golven.

Vertrekkersgevoel?
Dinsdag zijn we vertrokken uit onze Bruynzeelhaven in Zaandam, uitgezwaaid door havengenoten en familie. Dat was heel mooi en ontroerend. Dank allen voor jullie komst! Geweldig om zo uitgezwaaid en uitgetoeterd te worden. Onze Antares werd er ook emotioneel van, zijn stoere donkere toeter veranderde tijdens het wegvaren in een licht en hees piepje.

En dan ben je echt onderweg en vaar je op het Noordzeekanaal naar IJmuiden. Gek hoor. Ik heb mij jaren voorgesteld hoe dit moment zou zijn. Het Noordzeekanaal af en dan in IJmuiden door de sluis naar buiten. Eindelijk echt vertrekken.

Dat moest toch wel een heel bijzonder gevoel geven. Ik kon al ontroerd raken bij die gedachte. Nu is dan na jaren voorbereiding dat moment daar. En het voelt helemaal niet bijzonder. Nee, het voelt gewoon als iedere keer dat we op het Noordzeekanaal varen. Alsof we een weekendje naar Scheveningen gaan. Of met vakantie gaan. Ook al omdat het hard regent... dat doet het altijd als wij met vakantie gaan... Hmmm... dat vertrekkersgevoel  zal ook nog wel even op zich laten wachten. Misschien komt het pas na de Kanaaleilanden, als we in een gebied varen waar we nog niet eerder met onze boot zijn geweest. Misschien komt het pas in Spanje?

Hoe dan ook, zijn we nog steeds erg onder de indruk van alle mooie en lieve teksten die we van jullie hebben gekregen, alle mooie en lieve woorden die jullie ons gegeven hebben, de cadeautjes en de knuffels. We hebben wat cadeautjes gekregen die we pas 'over een jaar' of 'aan de overkant' (da's een rekbaar begrip, daar kunnen we wel wat mee) mogen openmaken. En een noodenvelop, voor als we het even niet meer zien zitten. En uiteraard Hollandse producten. Geweldig allemaal! We hebben een prachtige 'zeebrief aan de Antares' gekregen van de voorzitter van onze watersportvereniging Bruynzeel. Wat kan deze man, die als Erik door het leven gaat, toch geweldig schrijven! Misschien publiceren we binnenkort een (deel van) deze brief op ons weblog. En dan de tekst op een kaart die we onlangs kregen: 'Zij die op deze manier hun hart volgen, vormen, in deze jachtige wereld, een baken van inspiratie en hoop. En wijzen anderen de juiste weg'. Poeh zeg, dat ontroert mij. Dank je wel Evelien en Tim. Ik heb nooit zo dat gevoel dat wij op zo'n manier bezig zijn en ook anderen kunnen inspireren. Wat mooi!

Pittige tochten
Terug naar dinsdag 8 juli. Juli toch? Of is het oktober? Dik aangekleed varen we in regen en harde wind naar Scheveningen. Het is koud, nat en grijs. 'Best een aardige dag voor eind oktober' vindt Hedda, terwijl ik mijn handschoenen zoek.
Woensdag is een verwaaidag in Scheveningen, met NW 8 is het onmogelijk verder te varen.

Donderdag door naar Oostende. Met NW 6 die, tegen de voorspelling in, de hele dag blijft doorwaaien, staan er hoge steile golven langs de Nederlandse kust, zeker voor de Zeeuwse kust met haar zandbanken. Het is een erg onprettige tocht waarbij onze arme Quirijn een groot deel van de dag zeeziek is en wij onze handen vol hebben om Antares redelijk door de golven te sturen.

Vrijdagavond varen we met het tij mee maar met wind tegen naar Duinkerken en na een korte tijstop vertrekken we zaterdagochtend vijf uur naar Boulogne sur Mer. Ook deze tocht is weer grijs en ter hoogte van Calais hebben we slecht zicht, wat lastig is met alle in- en uitvarende Ferries. Leve alle apparatuur waarmee de moderne zeiler is uitgerust, zoals GPS, kaartplotter, AIS en (wij sinds kort ook) radar. We hebben respect voor de zeilers uit het pre-technologische tijdperk, nog maar twintig jaar geleden, die het zonder al deze hulpmiddelen moesten doen op basis van gegist bestek. En natuurlijk hebben wij het makkelijk met onze derde stuurman, Quirijn, die bij mij op schoot zittend keurig aanwijst dat ik om een vliegende meeuw heen moeten sturen en dat daar verderop een 'groene boei-vis is die niet kan vliegen' en dat de trawler in de verte 'een visboot is met twee armen die zo njingh omhoog en naar beneden gaan en dat de vissen dan in de netten zwemmen en dat wij die dan kunnen opgegeten'.

Dagelijkse leven
In Boulogne is het natuurlijk ook alweer grijs en grauw. Maar, de Fransman op de boot naast ons draagt, ondanks de regen, de hele dag al een zonnebril... Dus het kan niet anders, die zon moet een keer komen! De dag dat de zon gaat schijnen, is sowieso al weer dichterbij dan gisteren. We blijven hier een aantal dagen liggen om 'de juiste omstandigheden' voor onze vervolgtocht af te wachten (voor de niet-zeilers die zich afvragen wat er dan zo juist aan omstandigheden moet zijn, jullie kunnen dat onderaan dit bericht lezen... zie *). Het zal wat dagen duren voor we hier weer weg kunnen, dus vermaken we ons met het dagelijkse leven op een haven. Praatje met de buren, stadje bezoeken (het is morgen quartorze julliet), onze doorzoute kleding wassen, schoon schip maken en klusjes doen aan boord. En uiteraard met Quirijn op zoek naar een mooie speeltuin.

Op dit moment spuit Quirijn enthousiast onze kuip schoon met de buitendouche, dat vindt hij geweldig werk. We hebben hem dan ook benoemt tot onze hoofd-kuip-spuiter. Ondertussen onderzoekt Hedda waar al het water in onze bilge (daar staat nogal wat) vandaan komt. Voordat we hier mailtjes over krijgen... inderdaad, het ligt voor de hand... maar er is geen verband tussen de actie van Q en het water in de bilge. Nee, ik vermoed, vrees, dat ons eigenaardig Jabsco toilet meer toiletwater naar binnen dan naar buiten pompt. Dan hebben we een ongewilde vuilwatertank, bestaande uit onze hele boot...We zullen zien.

Oeps, dit is wel een erg lang verhaal geworden zo... Vinden jullie het te lang? sms 'te lang' naar nr....... Vind je het wel o.k. zo, sms 'o.k. zo' naar ..... vind je het helemaal niks, sms....
Hartelijke groet uit een winderig, grauw en grijs Boulogne Sur Mer. Een positief puntje nog tot slot: de knaloranje zonnebril van onze buurman steekt werkelijk prachtig af tegen de grijze omgeving hier! Oh, en nog een mooie: Quirijn heeft bij vertrek een prachtige paraplu gekregen van Ajal. Daar heeft hij al erg veel plezier aan beleefd!

*) Voor de niet-zeilers onder onze lezers... zeilers hebben nogal wat eisen als het gaat om 'de juiste omstandigheden'. Allereerst de wind. Die moet natuurlijk uit 'de juiste hoek' komen. Dat is de richting die zo ver mogelijk verwijderd is van de richting waar wij naartoe willen varen. Alhoewel, zo eenvoudig is het ook weer niet. Het liefst willen we daarbij ook een wind die van de kust afwaait, zodat de golven zich niet zo opbouwen. En die kust kan bij de vertrekhaven weer heel anders liggen dan bij de aankomsthaven, dus daar moeten we rekening mee houden. Een windshift gedurende de tocht kan dan handig zijn, maar die moet dan weer niet voor ons schip langs draaien, want dan moeten we (een tijdje) tegen de wind invaren en dat lukt niet.... nu ja, tenzij we daar met onze koers al rekening mee houden door een wat andere richting op te varen dan we eigenlijk op moeten, zodat we met de windshift mee kunnen draaien om toch bezeild op de eindbestemming aan te komen... bent u daar nog, beste lezer? Of bent u al afgehaakt? ... Voor wie er nog is, ga ik nog even door. De golven. We willen het liefst een zo vlak mogelijke zee. Dan zeilt de boot het beste en wiebelt de boot niet zo, wat het leefcomfort aan boord verhoogd. Daarbij moeten we dus niet alleen rekening houden met de windkracht en windrichting tijdens de aankomende tocht maar ook wat de windkracht en -richting is geweest in voorgaande dagen. Zeker wanneer het aanlandige wind is en wij dus aan 'lagerwal' varen... Moet ik 'lagerwal' ook uitleggen? Dat komt een andere keer wel. Verder met de wind. Die mag niet te hard blazen, dat is een aanslag op boot en bemanning. Maar ook weer niet te zacht, want dan komen we niet of nauwelijks vooruit. Gaan we verder. Zicht. Hoe meer zicht, hoe beter. Natuurlijk. Dat vergemakkelijkt het navigeren (onze positie ten opzichte van land, ondieptes, scheepvaartroutes) en de uitkijk naar en uitwijk voor andere schepen. En niet te vergeten de vliegende meeuwen van Quirijn natuurlijk, en zijn groene boeien. 
Nu komen we meer in de categorie ''wensen'. Het weer. We zijn de vijftig tinten grijs (water, lucht, regen) van de afgelopen week wel zat en zouden graag eens een zon en wat blauwe lucht zien. Niet te koud ook, op zee is het altijd flink wat graden kouder dan op land dus de afgelopen week hebben we dikke broeken, truien en zeilpakken gedragen.
Nou, met al die eisen en wensen zoals hierboven beschreven, kun je je wel voorstellen dat het wat dagen (of langer) kan duren voordat we Boulogne weer verlaten.

Afwezigheidskaart op de haven ingevuld. Morgen vertrekken we!

Wanneer vertrekken jullie nou?

Terwijl de aftelklok tot onze vertrekdatum ruimschoots het nulpunt heeft bereikt, zijn wij heerlijk bezig met de laatste klussen, inkopen en administratieve zaken.

Dat gaat met pieken en dalen. Hoe ziet zo'n dagje er uit? Nou, ter vermaak de dinsdag. Een daldagje. Dat begon om 01.30 uur toen ik, wetend dat ik anders niet zou kunnen slapen vanwege de lange to do lijst, nog even alle liggende facturen wilde betalen via internet. Om 02.00 uur was het mij miraculeus gelukt om mijn inlogcodes te blokkeren en wel met de feestelijke mededeling van mijn bank dat ik over vijf werkdagen een brief krijg waarmee ik mij persoonlijk mag melden bij de dichtsbijzijnde bankfiliaal om een nieuw wachtwoord te scoren... Hmmm... in plaats van wegstrepen nog een klus erbij op de lijst; over vijf dagen met bus, trein en bus 2 1/2 uur naar ons postadres em vervolgens naar het lokale bankfiliaal. Maar het wachtwoord kon toch ook per sms, zo heb ik dat eerder ook gedaan?? Dinsdagochtend maar even gebeld; 'nee dat kan niet want... etcetera...'. Hedda belde dinsdagochtend wederom met verschillende instanties die al meerdere malen beloofden ons de benodigde documentatie toe te sturen. Resultaat: documenten kwijt / ook na herhaaldelijk bellen blijven liggen / vergeten etcetera. Mooi voor ons, kunnen we alvast goed wennen aan hoe het straks in andere landen gaat. Ik  moet dinsdag een radarkabel doortrekken en via de beoogde route door ons schip is net te weinig ruimte. Dan maar een alternatieve weg, maar daarvoor moeten plafonddelen  eruit, een hele kast gedemonteerd (die natuurlijk vorige week net keurig gesorteerd en geregistreerd volgestouwd was) en de kooi van Quirijns bed uit elkaar. Overal spullen, gereedschap, kastinhoud, schroeven en gedemonteerde platen.
Hoe anders de woensdag. Een topdag! Onze havengenoot Egenolf soldeert 's ochtends twee delen van de  radarkabel aan elkaar, ik installeer een voedingskabel, we sluiten het radarscherm aan en... bingo! De radar werkt. Gewoon, in een keer. Jippie. Hedda wordt de hele dag door gebeld. Kadaster, Inspectie Leefomgeving en Transport, Verzekering, ... stukken zijn gevonden, zaken geregeld, documenten ontvangen. Zo willen we nog wel wat dagen.

Maar... wat neuzel ik hierboven toch? Allemaal niet belangrijk. Slechts een inkijk en wat ons zoal bezighoudt iedere dag, standaard tot half twee, twee uur 's nachts. We nemen ons iedere avond voor om vroeg te gaan slapen, maar er zijn nog zo veel klusjes te doen... Begin ik weer te neuzelen... Ophouden Walewijn, want:

Afgelopen zaterdag was het feest op onze haven. Een aantal havengenoten is de hele dag in touw geweest om alles gereed te maken voor ons vertrekkersfeestje. Vanaf 15 uur hebben wij ontzettend genoten van alle bezoek van familie, vrienden en havengenoten. Geweldig om jullie allemaal nog een keer te zien! Dank voor alle mooie cadeaus, lieve kaarten en de fijne avond! Wauw, wat een mooie avond en wat geweldig om zo veel lieve mensen om je heen te hebben... dat maakt vertrekken natuurlijk nog lastiger... We kijken met een heel fijn gevoel terug op deze mooie avond, dankzij jullie!
Met grote bewondering hebben we zaterdag gekeken naar de tomeloze inzet van alle havengenoten om ons vertrekkersfeestje een feest voor ons te maken. Alles werd voor ons en onze gasten gedaan. Wij mochten nergens bij helpen, slechts genieten. Hoe geweldig, alle leden van onze Watersportvereniging Bruynzeel in Zaandam!!! voor alle passanten: vaart u er eens langs, ter hoogte van zijkanaal H net net westen van de Coentunnel; u wordt er hartelijk ontvangen door de havenmeester of een van de leden en wanneer de havenbel over de haven schalt... bent u van harte welkom op de koffie in ons clubschip! www.bruynzeelhaven.nl.

Maar, wanneer vertrekken wij nou? Geen idee. Misschien komende zondag, of begin volgende week? Maatgevend is een aantal administratieve zaken en uiteraard het weer. Want na een maand juni met voornamelijk noordelijke wind, gaat in juli uiteraard een enthousiaste zuidwester over het land. En zo lang het zuidwestenwind is, vertrekken wij niet. Zo hebben we ons voorgenomen... maar we zijn onrustig. We willen vertrekken. Onderweg zijn. Vanochtend kreeg ik een boodschappenlijstje van Hedda onder mijn neus, met het klemmende verzoek om dat vanochtend te halen. Boodschappen voor vertrek' staat er boven. Bovenaan het lijstje prijkt ' brood, bolletjes, bananen'... stuk voor stuk kort houdbare producten. Het is duidelijk: Hedda wil weg! Ik heb zojuist de boodschappen gehaald en het brood, de broodjes en de bananen nog maar even in de winkel gelaten... kan nog wel even wachten. Eerst nog wat klussen afhandelen. Ik zal me zo meteen maar verantwoorden aan Hedda. Misschien varen we dit weekend naar Scheveningen. Of zelfs maar tot IJmuiden. Volgende week moeten we waarschijnlijk nog wat zaken afhandelen in Nederland, dus echt weg zijn we nog niet. Maar ergens in de komende dagen, nee, komende week, of nou ja... misschien blijft het wel zuidwestenwind? Ergens in de komende weken dan maar ... vertrekken we.
Kling! ik hoor de havenbel... de koffie is klaar... he, die rrrrrrrrrotgezelligheid hier op de haven ook... zo komen we natuurlijk nooit weg ;-)